Cotopaxi, de vulkaan en de hoogteziekte

Ecuador heeft zoveel variatie in zijn bezienswaardigheden dat ik ook nog persé een vulkaan wil zien voordat ik vrijdag -als laatste bestemming- afreis naar de Galapagos-eilanden. Het wordt de op een na hoogste vulkaan van Ecuador met een hoogte van meer dan 5000 meter. Ik boek een tour vanuit Quito, de vulkaan ligt slecht 50 km van de hoofdstad.

Ecuador staat bekend om zijn vulkanen. Cotopaxi is een actieve vulkaan en in 2016 is er voor het laatst een eruptie geweest. Nu komt er ook een beetje rook uit de top, zien we vanuit de busraampjes en de levendige gids ‘Irene’ maakt er flauwe grappen over. Dat we niet verzekerd zijn tegen erupties en van die dingen. We zitten met acht reizigers in een kleine mini-bus. Het leukst vind ik de twee toeristen van de Galapagos-eilanden; een tante en haar kleine neefje Julio. Julio stelt de gids voortdurend vragen en deelt ‘Yuca-chips’ uit in de bus. Al zijn vragen gaan over de kans dat we sneeuw gaan zien. Hij kan duidelijk niet wachten!

De eerste stop is voor ontbijt, want we zijn om 07.15 vertrokken. Van gids Irene moeten we ook cola en een chocoladereep kopen om hoogteziekte bij de beklimming van de vulkaan straks tegen te gaan. Ik heb me gisteren natuurlijk maar weer half voorbereid -dat is het nadeel van last-minute beslissingen- dus ik had nauwelijks door dat we ook echt die vulkaan op zouden gaan. Ik heb gisteren wel een volledige winteruitrusting gekocht op de ‘Artisanale Markt’: een muts, handschoenen en een Alpaca trui met heuse Alpacaatjes erop; de Ecuadoriaanse variant op de gezellige Scandinavische wintertruien. Wat helaas niet op de paklijst stond voor deze trip zijn pillen tegen hoogteziekte. Ik hoor dat de overige deelnemers aan de tour allemaal wel de juiste pilletjes achter hun kiezen hebben. Sommige mensen doen wel aan grondige voorbereiding.

Volgende stop is het informatiecentrum van het National Park Cotopaxi. We hebben bij een kraampje nog snel thee van Coca bladeren gehaald; ook tegen de hoogteziekte. De vulkaan zelf is helaas alweer in nevelen gehuld. Tijdens de uitleg van onze gids hang ik als een slappe pop over de vitrines met maquettes; ik ben verdorie nu al hoogteziek en die hele klim moet nog beginnen! Ik vraag uit voorzorg of je ook halverwege de klim terug mag keren. Dat mag van Irene, als je je maar bij haar afmeldt.

Aan de voet van de vulkaan is een parkeerplaats waar de chauffeur op ons zal wachten. De bedoeling is dat wij van hier naar het basiskamp (een soort ski-hut) op 4.864 meter hoogte lopen. Ik voel me licht in mijn hoofd, kortademig en een beetje misselijk. Irene drukt ons op het hart niet te hard te lopen. Voetje voor voetje schuifelen we omhoog. Ik lijk wel een bejaarde, zo langzaam ga ik. Ik heb mijn mond open en hoor mezelf hijgen. Ik krijg veel te weinig zuurstof binnen. Telkens als ik een geschikte steen zie, ga ik zitten en probeer ik op adem te komen. De gids loopt achteraan als een soort bezemwagen.

Het begint te hagelen. Ik doe een sjaal om en een muts op. Het begint te flitsen en te onweren; keiharde knallen door de bergen. Team Galapagos heeft het zwaar; ze zijn bang voor het onweer en tante blijkt hoogtevrees te hebben. Ze begint te huilen en wordt door de gids moed ingepraat. Irene zegt paniekerig dat ik mijn telefoon helemaal moet uitschakelen in verband met het onweer.

Ik sleep mezelf voetje voor voetje naar boven. Halverwege kom ik busgenoten tegen die nota bene een Heineken biertje optrekken! Of ik er ook eentje wil, want drinken op deze hoogte is toch ‘epic’. Ik schud van nee en ga als een luiaard in slowmotion door naar boven. Pure wilskracht is het. En het lijkt ook wel of de slokjes cola een beetje helpen. Alle paden zijn inmiddels helemaal ondergesneeuwd, dus ik moet goed kijken of ik goed blijf gaan. Ik zie geen enkele voetstap meer. Eindelijk -na een uur schuifelen- is daar het verlossende dak van de ski-hut in zicht. De drie busgenoten die daar al zijn zijn duidelijk verbaasd me te zien; ze gaven me geen stuiver ;-) Ha!

Ik ben blij dat ik er ben en verbaasd over de manier waarop. Ik ga vrolijk een week hiken in de Dolomieten en heb nergens last van, maar hier in de Andes doe ik het beduidend minder goed. Afijn, ook hier is er ‘Chocolate Caliente’ in de ski-hut, al hebben ze van slagroom nog nooit gehoord. Met een Canadese heb ik een totaal niet gerelateerd diepgaand gesprek over haar transgender-kind en dan vangen we de terugreis aan.

Team Galapagos heeft het ook gered, dankzij de gids. De tante zegt dat ze eigenlijk boven wil blijven, zo trots is ze. Julio stapt glunderend door de sneeuw; ik roep af en toe heel hard zijn naam, gewoon om hem een beetje betrokken te houden. De landschappen zijn adembenemend. Donkere wolken, blauwe luchten. Ik kan niet geloven dat ik twee dagen geleden nog in bikini in de Amazone rivier lag. Wat een contrasten, wat een land.