Quito en het carnaval

Doordat het grensgebied tussen Colombia en Ecuador onveilig is -en echt op ‘rood’ staat op de website van Buitenlandse Zaken- vlieg ik van Armenia (dichtbij Salento) naar Quito in plaats van overland te reizen.

Quito is een van de hoogst gelegen steden van de wereld. Als ik het eerste ‘magische’ Uber-ritje maak vanaf het vliegveld (Hoe ziet het er hier uit? Hoe ruikt het hier? Wat is er anders, wat valt me op?) ben ik nog niet erg onder de indruk. Het is erg grijs, echt geen sprankje zon. In het centrum is er NIEMAND op straat en de gebouwen zijn er uitgesproken lelijk. Het lijkt een soort spookstad, een stad in Covid-tijd na de avondklok. Maar het blijkt ‘gewoon’ carnaval. Vandaag en morgen is alles dicht. Mensen gaan dan naar ‘het strand’, volgens de Uber chauffeur. Na aankomst in het hotel ga ik meteen op zoek naar een ATM om er Amerikaanse dollars te pinnen, bizar genoeg het betaalmiddel in Ecuador.

Op vijftig meter van mijn hotel zie ik ineens waar iedereen is gebleven; op straat! Drie rijen dik staan de mensen overduidelijk te wachten op een optocht, voor carnaval uiteraard. Ik voeg me opgewonden in de menigte; ik ben namelijk DOL op optochten, processies, demonstraties of feesten in het buitenland. Allemaal openbare culturele uitingen waar je ongegeneerd kunt fotograferen en observeren. Als snel paraderen allerlei bont gekleurde groepen voorbij. Veel traditionele outfits van de Andes bevolking en andere bevolkingsgroepen en zo voor mij de perfecte kennismaking met het land. Val ik even met mijn neus in de boter!

Heel apart is dat het publiek zijn enthousiasme wel heel bijzonder uit; door met een spuitbus met wit schuim de passanten in hun mooie kostuums helemaal onder te spuiten. De spuitbussen worden ook op elkaar gericht, dus binnen de kortste keren zit iedereen -ik heb ook ineens een beschuimd donsjasje aan en spetters op mijn bril- onder het witte schuim. Sommige mensen hebben hun gezicht zwart of vlekkerig geschilderd; het doet met een beetje denken aan het kleurige krijt tijdens het Holi-festival in India.

Tussen de groepen salsa-dansers, acrobaten, clowns (het is een thema!) en mooi aangeklede dames rijden er grote praalwagens met fluorescerende taferelen uit het land; een lichtgevende Kolibri en een kar met vulkanen of fruit. Alles waar dit land trots op is! Na afloop van de tocht wordt de sfeer wat grimmiger. Ik duik een restaurant in, waar ik veilig ben voor de ‘spuiters’. Twee dingen vallen me op; de muziek is een stuk slechter dan in Colombia en er wordt hier door obers en andere toeristen ineens wel Engels gesproken. Heel vervreemdend dat de ober met een vet Amerikaans accent spreekt, maar voor mij ook wel heerlijk dat ik me ineens wel kan uitdrukken hier.

De volgende dag loop ik door de miezer naar het centrum. Alles is nog steeds grotendeels dicht. Een straatartiest staat in zijn eentje heel surreëel te zingen bij een druk verkeerskruispunt. Ik krijg wat onrustige berichten over de gezondheid van een vriend in Nederland; ik kom niet helemaal lekker in deze dag. In het centrum is het een chaos van elkaar met spuitbussen te lijf gaande mensen; het plein ziet wit van het schuim alsof het gesneeuwd heeft. Families rijden in auto’s rond om vanuit de laadbak mensen met zakken water of wit schuim te bekogelen. Het geheel voelt toch niet helemaal als ‘mijn feestje’. Ik neem een taxi terug naar mijn hotel.

’s Middags zie ik een hele andere kant van Quito. De Vlaamse Jo, die ik ontmoette in Medellin, geef ik het boek van Lize Spit en zij leidt mij rond in haar wijk ‘La Floresta’. Ze woont hier al vijftien jaar. Ze laat me de sjiekste straat zien met flatgebouwen waar sportscholen en zwembaden zijn ingebouwd en wijst me in de verte op hike mogelijkheden op nabij gelegen bergen. Ook vertelt ze over het dreiging van vulkaan-erupties in dit land. We drinken een cocktail in het filmhuis -waar ik me meteen in Amsterdam waan- en ze vertelt me meer over de hypocrisie van de Ecuadoraanse samenleving. Iedereen leeft ontzettend in zijn eigen bubbel en de maatschappelijke normen worden nog enorm bepaald door de regels van de katholieke kerk. Doordat er bijvoorbeeld niet over seks wordt gepraat, zijn er veel tienerzwangerschappen en dat is dan weer een taboe in de samenleving. Het niveau van het onderwijs is ook ronduit slecht.

Ik schrijf dit stuk -dag drie in Quito- in een heel sympathiek koffietentje. Vanavond ga ik met een nachtbus richting de Amazone. Morgenochtend zit ik drie uur in een kano op de rivier om bij mijn EcoLodge te komen, diep in de jungle van de Amazone. Ik ga -met een klein groepje- veel dieren zien en horen en veel leren over het leven in de jungle. Het wordt vast heel bijzonder, maar ik had vannacht ineens veel stress over vijf dagen onbereikbaar zijn. Er is daar namelijk geen internet. Ik zie het maar als een mooie oefening in het loskomen van ‘altijd maar connected zijn’.

Dus trouwe Polarstep volgertjes: ik ben dus tot dinsdagochtend Nederlandse tijd van de radar. Geen paniek daarover (Marjolein ;-); als ik door een Kaaiman ben opgegeten haalt het vast het nieuws ;-).