Herfst betekent appeltjes, dacht S., die nog echt met de seizoenen leeft. Dat krijg je er nou van als je kind op de Vrije School zit. Appels, dus. Ze had een hele camper vol Vrije Schoolkindjes bij elkaar georganiseerd om gezamenlijk de bomen van een helemaal in Flevoland gelegen bio-appelgaard te gaan plunderen. En toen was ze ……ziek………help…….wat…..nu?
Ik was zo goed niet of nam, met de nodige aarzeling, het regisseursstokje van haar over. Alle kinderen stonden al zo ongeveer in de startblokken en ik zag in gedachten al hun verdrietige gezichtjes. The show must go on. Er was echter één probleempje. Wij mogen, geheel volgens de regels van het bouwjaar van onze camper, heel veel kindjes achterin rond het campertafeltje proppen. Echter, veilig is anders. Minstens één Groot Mens dient erop toe te zien dat de kindertjes op de A10 niet met zijn allen op de tafel gaan dansen. Voor je het weet breekt de tafel.
De oplossing kwam in de vorm van twee puberzussen van een van de weinige Surinaamse vriendinnetjes van Z. op de Vrije School. Op school zitten nauwelijks Surinamers. Ook bijna geen Turken of Marokkanen trouwens. Zouden die thuis al genoeg seizoensfeesten hebben?
De zussen kwamen gezellig mee, op hun zilverkleurige sneakers, om achter in de camper een oogje in het zeil te houden en mij verder bij te staan in dit zo onverwachte avontuur. Als kersverse regisseur had ik al wel de bestemming gewijzigd in de ons zo vertrouwde appelboomgaard in de nabijgelegen Bollenstreek. Een appel is een appel, zeker voor de jeugd. Die zaten zoet achterin te luisteren naar één der zussen, die op lijzige toon een sprookje voorlas. Ik begon er zowaar een beetje zin in te krijgen.
Op deze eerste plukdag van het jaar waren de eerste rijen met plukbare bomen afgezet met roodwitte linten. Ik en mijn ploeg begonnen onmiddellijk fanatiek aan de appels te trekken. Hoe voorkom je ook alweer dat je aan elke appel een hele tak heb zitten, moet je nou rechts of links draaien? De zussen ontpopten zich tot noeste pluksters van het type: ‘Gadver!!!….ik durf die appel echt niet te plukken. Straks zit er een spin in! Bah, die appels op de grond zijn echt goor! Ze stinken! Ik durf niet door deze bomen te lopen, want kijk, daar hangt een spinnenweb…’. Misschien leven in Suriname in de binnenlanden nog natuurvolken, de Nederlandse Surinamer lijkt zich hier nog steeds tegen af te zetten. De kleuters hadden wel snel hun decoratieve mandjes vol en zo waren we spoedig toe aan de lunch op een kleedje in het gras.
De zussen stortten zich op de gehele broodvoorraad en dronken, net voordat de kleuters konden toeslaan, de biologische sappen op. Na de lunch ging ons team voor de tweede appelsoort en daarna voor de peren. Alle tassen bij elkaar bleken opeens een heleboel tassen bij elkaar te zijn en ik verschoot van de prijs die ik moest betalen. Na wat bemiddeling mocht ik twee zakken teruggeven –voor de luie zelfplukker- en was de voorraad nog net door mij en de kleuters te tillen. De zussen vonden het veel te zwaar. Een jongetje, tenger gebouwd en met een engelengezichtje, wilde persé de zwaarste zak tillen. Hij hield het vol tot hij met zijn hele gewicht OVER de zak heen tuimelde. Daarna vond hij het goed dat ik hem hielp.
Na de pluk gingen de kinderen lekker spelen in de speeltuin. De zussen hadden zich neergevlijd op de door mij neergelegde jas. Zij hielden geen oogje meer in het zeil, maar gingen onder zeil. Bekaf waren ze. Zoveel natuur op één dag, daar moet je ook echt van bijkomen.
