Berlin

Na de conferentie in Wenen was er een vergadering in Berlijn. Werken bij een internationale organisatie heeft zo zijn voordelen. Ik was sinds mijn middelbare schoolreis niet meer in Berlijn geweest en heb ook NIETS herkend van die keer! Dat kan kloppen, susten de Berlijners, onze stad verandert voortdurend.

Twee dagen was ik vrij en kon ik rondfietsen. Vrij als een vogel.
Wat een andere sfeer dan in Amsterdam! Berlijn heeft drie centra in plaats van één en dat maakt de oriëntatie zo compleet anders. Ook heeft Berlijn open plekken in de stad. Kom daar in Amsterdam maar eens om! Er is zoveel ruimte, alles is zo uitgestrekt. En wat veel lelijke flats bij elkaar! De prachtigste oude gebouwen en de lelijkste naoorlogse architectuur. De mooiste buurt vond ik Prenzlauer Berg, met zijn originele winkeltjes en zijn verbouwde ‘Kulturbrauerei’. Verder moest ik van insiders naar Friedrichshain en Kreuzberg, maar daar was het even zoeken naar de goeie straatjes.

In Kreuzberg had ik mijn meest bizarre moment toen ik totaal verkleumd van de kou in een café een appeltaartje at en een jonge zwerfster in het café aan iedereen geld vroeg. Aan mij vroeg ze een hapje van mijn appeltaart. Ik was te verbaasd om haar iets te geven (en wilde geloof ik vooral mijn vorkje niet met haar delen). Met een boze blik riep ze me toe: ‘Entschuldigung daB ich hunger habe’. Het taartje smaakte me natuurlijk helemaal niet meer.

En de muur. Dat blijft een intrigerende lijn door de stad. Ging toch weer naar Checkpoint Charlie en het Mauer Museum en was tamelijk teleurgesteld; wat een prutmuseum. Veel te veel informatie in veel te veel talen op vergeelde borden. Die dingen die je echt wilt weten kun je niet eens vinden. Neem dan het Joods museum. Daar zijn alle nieuwe ideeën over tentoonstellen wel doorgevoerd en dat alles in een prachtig gebouw.

Als iedere stad een eigen geur heeft, dan ruikt Berlijn naar kooltjes. Niet om op te eten, maar om te stoken. Dat wordt dus nog driftig gedaan in Berlijn. En dat ruikt heel knus en ouderwets.

Ik ga snel weer een keer naar Berlijn. Kijken of ik nog iets herken.

Conferentie

Conferenties zijn een vreemd verschijnsel. Je zou er ontzettend veel van op moeten steken, maar dat heb ik nog nooit gedaan. Je zou er nuttige contacten moeten opdoen, maar de contacten die ik opdoe zijn vooral leuk en helemaal niet nuttig.

Mijn conferentie is in Wenen. Met 150 andere ‘Human Rights Adult Educators’ gezellig in het Hilton Hotel. In de badkamer van mijn hotelkamer staat dat je normaal gesproken € 260 voor deze kamer moet betalen (belachelijke prijs; die de organisatie gelukkig niet heeft betaald!). Voor die prijs krijg je dan wel je naam (met een foutje) op je televisiescherm als je de TV aanzet!

En wat verveelt die luxe snel! Na al die gerookte zalm en terrines verlang je bijna naar een gewone bruine boterham met kaas. Of naar niks meer eten. De grote spiegels in de badkamer -die ik lekker thuis niet heb- zorgen ervoor dat je, genietend van het zoveelste chocoladetaartje van het buffet, het beeld van jezelf onder de douche ineens heel helder voor je ziet. Hmm.. misschien toch het laatste taartje vandaag. Na drie dagen plenaire sessies/ eten/ kletsen/ workshop/ netwerken/ workshop/ eten, smeekt het lijf om een beetje beweging. Gelukkig kan ik af en toe even ontsnappen en mijn lijf ‘uitlaten’ met een wandelingetje langs de Donau.

Het bizarre is dat niemand hardop uitspreekt wat een onzinnige bijeenkomst dit eigenlijk is. Iedereen vind het wel best, wordt ervoor betaald of vind het fijn een weekendje uit te rusten zonder de kinderen. Of is al zo gewend aan het vage verschijnsel conferentie dat ie het niet meer kritisch kan beschouwen. De organisatie zal ook nooit concluderen dat ze een half jaar voorbereidingstijd hebben weggegooid. De bezoekende ministers hebben lovende woorden over de conferentie in hun praatjes, want zo is hun geldpotje ook weer besteed. Mijn advies is om het geld dat ze zo aan de deelnemers besteden direct op de rekening van onze stichtingen te storten. Dan pas zie ik praktisch nut.

In Memiriam

Vanochtend hoorde ik dat Miriam Mekeba, 76 jaar, na het concert dat ze gisteren in Italië gaf aan een hartaanval is overleden. Twee dagen geleden zag ik haar op het podium van Paradiso nog verleidelijk heupwiegen en rauw uithalen met haar Zuidafrikaanse alt en nu… is ze dood.

Het voelt zo raar om nu ineens getuige te zijn geweest van haar een na laatste optreden ever! En ‘Mama Africa’ maakte vrijdag nog geenszins de indruk van plan te zijn om dit aardse podium te verlaten! Ze had nog pientere praatjes, pretoogjes en die autoriteit die een dame van haar leeftijd zo goed af kan dwingen. Af en toe ging ze wel een nummertje zitten op een stoel op het podium. Daardoor konden we haar met kraaltjes versierde blote voeten goed zien, maar uitgeblust kwam ze niet over. Wel sprak ze de zaal toe: ‘Also when I’m no longer here, go and listen to my boys (the band), who will be the Miriam Mekaba-band with or without me..’.
Ik dacht nog, dat wordt niks met die band zonder jou. Zonder die typisch klikgeluiden in de zang en zonder jouw stem in de kraker ‘pata pata’ en die gigantische heupen die daarbij nog schalks in het rond draaien. Toen ze om een glas water vroeg, kreeg ze van iemand uit het publiek een blikje Redbull. Daar werd hartelijk om gelachen, maar achteraf was dat natuurlijk een voorbode. Redbull geeft je vleugels.

Panda's

In het waterige ochtendzonnetje stonden/zaten/lagen vorige week ineens 1600 panda's in het gras van het Museumplein. Het Wereld Natuur Fonds wilde laten zien dat er ook in werkelijkheid nog maar 1600 panda's over zijn op deze wereld. Toen Sig en Zonne 's middags gingen kijken waren ze, op een enkeling na, weg. Ik denk dat ze zich stiekem achter het Van Gogh aan het voortplanten waren om volgend jaar echt het hele Museumplein te kunnen vullen!