Conferenties zijn een vreemd verschijnsel. Je zou er ontzettend veel van op moeten steken, maar dat heb ik nog nooit gedaan. Je zou er nuttige contacten moeten opdoen, maar de contacten die ik opdoe zijn vooral leuk en helemaal niet nuttig.
Mijn conferentie is in Wenen. Met 150 andere ‘Human Rights Adult Educators’ gezellig in het Hilton Hotel. In de badkamer van mijn hotelkamer staat dat je normaal gesproken € 260 voor deze kamer moet betalen (belachelijke prijs; die de organisatie gelukkig niet heeft betaald!). Voor die prijs krijg je dan wel je naam (met een foutje) op je televisiescherm als je de TV aanzet!
En wat verveelt die luxe snel! Na al die gerookte zalm en terrines verlang je bijna naar een gewone bruine boterham met kaas. Of naar niks meer eten. De grote spiegels in de badkamer -die ik lekker thuis niet heb- zorgen ervoor dat je, genietend van het zoveelste chocoladetaartje van het buffet, het beeld van jezelf onder de douche ineens heel helder voor je ziet. Hmm.. misschien toch het laatste taartje vandaag. Na drie dagen plenaire sessies/ eten/ kletsen/ workshop/ netwerken/ workshop/ eten, smeekt het lijf om een beetje beweging. Gelukkig kan ik af en toe even ontsnappen en mijn lijf ‘uitlaten’ met een wandelingetje langs de Donau.
Het bizarre is dat niemand hardop uitspreekt wat een onzinnige bijeenkomst dit eigenlijk is. Iedereen vind het wel best, wordt ervoor betaald of vind het fijn een weekendje uit te rusten zonder de kinderen. Of is al zo gewend aan het vage verschijnsel conferentie dat ie het niet meer kritisch kan beschouwen. De organisatie zal ook nooit concluderen dat ze een half jaar voorbereidingstijd hebben weggegooid. De bezoekende ministers hebben lovende woorden over de conferentie in hun praatjes, want zo is hun geldpotje ook weer besteed. Mijn advies is om het geld dat ze zo aan de deelnemers besteden direct op de rekening van onze stichtingen te storten. Dan pas zie ik praktisch nut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten