Docs

Docs… honden? Nee docs…. documentaires in het jargon van het IDFA (International Documentary Festival Amsterdam). Eind november draaide het circus weer op volle toeren. Dit jaar had ik een heel intiem kijkje in de keuken van twee documentairemakers.

In ruil voor ons verblijf in hun huis in New York heb ik mijn huis in de IDFA-week uitgeleend aan twee Amerikaanse documentairemakers; Pamela & Paco. Of activisten met een camera, zoals ze zichzelf liever noemen.Ze zijn al drie jaar bezig met een film over het ICC (International Criminal Court) in Den Haag. In de film volgen zij alle zaken die lopen bij het ICC, dus ze vliegen van Congo, Uganda, Colombia, Centraal Afrikaanse Republiek naar Darfur en terug. Uren en uren aan filmmateriaal is er geschoten; ook in Den Haag. Daar heeft Sig hen geholpen met het uitlichten van interviews en camerawerk.

Tijdens het IDFA worden we, samen met anderen, uitgenodigd om een ‘laatste versie’ van de film te bekijken. Paco heeft lekker gekookt voor na de film, de genodigden installeren zich al kettingrokend op de kussens en ook wij nestellen ons met een wijntje op de bank; klaar voor de voorstelling. Pamela, de regisseuse, legt uit dat wij de vijfde en laatste groep zijn aan wie ze deze versie laat zien. Daarna wil ze hem afmaken om te gaan draaien op festivals als het IDFA.

In de anderhalf uur die volgen zien we heel veel goeie beelden en is het duidelijk dat ze bij het ICC goed werk verrichten. Maar toch… schuurt en wringt er van alles. Het laatste half uur kun je de informatie over weer een nieuw land in oorlog niet meer verwerken. De film is vooral veel te lang en veel te vol. Zo jammer, want dat ‘dood’ de film. Een film maken is keuzes, keuzes, keuzes maken en valt of staat bij een juiste hoeveelheid informatie in een juist tempo opgevoerd aan de kijker.

Na afloop worden Pamela en Paco bestookt met kritiek. Als wij suggereren om er twee oorlogslanden ‘uit te halen’, zie je het gezicht van Pamela betrekken. Ze kan dat niet meer doen nu ze al die mensen in de film kent en hun verhaal wil vertellen. ‘Kill your darlings’ blijkt een onmogelijke opgave voor mensen die zo betrokken zijn bij hun onderwerp als zij.

Ben benieuwd hoe de film uiteindelijk gaat worden. Niet veel anders, ben ik bang. Ik ben er weer aan herinnerd hoe moeilijk het is om een goede documentaire te maken en dat ik dat ogenschijnlijk prachtige vak toch maar niet moet gaat uitoefenen. Blijf ik voorlopig toch maar gewoon een documentairekijker.