Deze afgelopen maand werd wel weer duidelijk dat ik een jonge geest ben in een ouder wordend lichaam.
De meeste mensen groeien mentaal keurig mee met het aantal jaren dat zij reeds hebben doorgebracht op deze aarde. Daarmee bedoel ik dat ze 24-jarige dingen doen en denken als ze 24 zijn. Ik zou volgens deze theorie 37-jarige dingen moeten doen en denken. Dat proces verloopt bij mij echter anders. Gevoelsmatig doe en denk ik als een, laten we zeggen, 30-jarige. Mijn mentaliteit loopt dus minstens 7 jaar achter op mijn fysieke omhulsel.
Met stijgende verbazing heb ik de afgelopen jaren om mij heen gekeken en gezien hoe mijn leeftijdsgenoten zich moeiteloos overgeven aan huwelijken, het baren van reeksen kinderen, het aangaan van huizenhoge hypotheken en het accepteren van werkelijk serieuze banen. Nog de meeste steun voor mijn trage acceptatie van het feit dat je leven blijkbaar in deze richting dient te veranderen kreeg ik van de vriendjes van mijn vriendinnen die begin 30 ook echt nog niet aan de kinderen wilden. Inmiddels heeft ook deze groep mij verlaten en loopt zwaar volwassen rond te paraderen met een maxi-cosi in de ene en een volle agenda in de andere hand.
Afgelopen maand mocht ik, net als ieder jaar, weer een groep van drieëntwintig Amerikaanse, Nederlandse en Bosnische studenten trakteren op lezingen, excursies, documentaires en workshops over mensenrechten en minderheden in Nederland. Hoewel ik verantwoordelijkheid droeg voor het dagprogramma (ja, ja, dat heb ik als 30-jarige al geleerd: verantwoordelijkheid dragen), heb ik minstens zo genoten van het avond- en het nachtprogramma. Eindelijk weer standaard een groep mensen in de stad om je bij te voegen in het park, op het terras of in een restaurant. Eindelijk weer dat collectieve ‘lang leve dit leuke leven’, in plaats van die teruggetrokken gezinnetjes die zich stijf van de stress geen spontane uitstapjes meer kunnen veroorloven. Of de 'singles' die toch uiterlijk wel om 21.00 uur in bed willen liggen, teneinde de volgende dag weer fris op kantoor te verschijnen. Eindelijk weer dansen tot half zes ‘s morgens in Studio K of de Melkweg en met een plakkende broek van het zweet in het eerste licht en onder begeleiding van vogelgezang huiswaarts fietsen.
Ik zweef tussen twee werelden; de studenten tolereren mijn aanwezigheid en vragen zich in stilte af of ik wel een eigen leven heb. Mijn vrienden lachen minzaam om mijn rusteloosheid en vragen zich in stilte af wanneer ik nou eindelijk een keer volwassen word.
In navolging van het begrip ‘gevoelstemperatuur’ wil ik hierbij een lans breken voor het begrip ‘gevoelsleeftijd’. Laten we onszelf hergroeperen, niet op basis van onze werkelijke leeftijd, maar op basis van hoe oud we ons voelen. Ik word, zoals aangekondigd, graag lid van het groepje 30-jarigen. Zullen we, om goed van start te gaan, komende zaterdagavond lekker uitgaan in Paradiso? Ben benieuwd of mijn vader ook komt.
7 opmerkingen:
dansen tot half 6 zit er voorlopig niet in (hoewel ik mij toch ook 30 voel en het niet ben), maar binnenkort een keer wat drinken in een park?
mare
Ah, wat leuk, je wordt dus lid van het groepje 30-ers! Ak heeft zich daar gisteren mondeling ook al bijgevoegd! En, vooruit, je krijgt dispensatie voor het uitgaan (maar niet voor lang ;-)). Leuk, een park-date! Ben volgende week geheel beschikbaar!
bij mij is de teller op 32 blijven staan - al heb ik dan een reeks van 3 geproduceerd en ga ik geringd door het leven. mag ik ook nog bij de club?
Hee Daf, goed te horen dat je ook lekker bent blijven steken. Join the club!
dat ik 37 was, was ik,samen met mijn geliefde, de gelukkige eigenaar van 2 kindekijntjes een van 2 en een van 5. Ik meen me zelfs te herinneren dat ik op de, toen nog, gezegende Zondag wel onder begeleiding dat wel natuurlijk ,ons dochtertje van 2 mocht bebadderen in het soms o zo kouwe water van het granieten badkuipje.
misschien heb ik toen wel eens gedacht hoe zal het zijn als zij 37is. Nu lees ik dat ze zich in haar 37 jarige omhulsel gevoelt als 'n lage dertiger die de onweerstaanbare aandrang gevoelt om met hijgerige heupen en schokkende schouders zichzelf in het paradijselijke nachtleven te storten. En in de laatste alinia ontcijfer ik dat ze daarbij ook haar vader uitnodigd.
helaas ben ik verhinderd en dat acht ik voor beide partijen maar beter ook. De kans dat je verwekker als zijnde viese ouwe man wordt opgepakt acht ik niet onwaarschijnlijk.
nochtans bedankt voor de uitnodiging ,alleen al het feit dat aan hem hebt gedacht stemt reeds tot vreugde. Maar besef je dat hij dezelfde leeftijdcijfers hanteert, maar jammer genoeg in 'n andere volgorde en bij half 6 in de morgen herinnerd mij te veel aan mijn arbeidsame leven.
gelukkig zijn onze kinderen wel goed terechtgekomen.
je zich 45 voelende vader
Ah... een kandidaat voor het groepje '45-jaar-voelers'! Zijn er misschien leeftijdsgenoten die zich iets ouder voelen dan ze daadwerkelijk zijn, zodat die met mijn vader naar de 40+ disco in de Melkweg kunnen? Die avonden beginnen iets eerder....
Tja waar hoor ik als 52 jarige puber? Verleden jaar werd ik mij, om half vijf in de ochtend stoned en dronken naar mijn fiets zoekend na een nacht stappen in de Korsakoff, ineens bewust dat dit echt niet meer kon. Oh wat verlangde ik naar man en kind die thuis in het warme bedje lagen te snurken. Daarna ook niet meer gedaan. Eindelijk de wilde haren kwijt. Chris je hebt nog heel wat jaren te gaan dus... Marjolein
Een reactie posten