Safari in Slotermeer

‘Een reisbureau zou mensensafari’s naar Diemen-Zuid moeten organiseren’, schreef Arnon Grunberg gisteren in zijn voetnoot in de Volkskrant. Gebeurd al, Arnon! Alleen dan in Slotermeer! Verslag van een toerist in eigen stad.

Aangetrokken door een poster van een uitzinnige Adelheid Roosen samen met (kut)Marokkanen op scootertjes, melden A. en ik ons op zaterdag op een voetbalveldje in Slotermeer. We worden ontvangen door Abdel, een Marokkaanse jongen, die met zijn Montessori accent misplaatst lijkt in deze afgelegen wijk. De dag ervoor belde Abdel ons op onze mobieltjes om tijd en plaats door te geven. Ook moesten we hem zeggen, welke droom ons in onze jeugd achtervolgde. Dat belooft wat. Terwijl Abdel een voetbal op zijn vinger probeert te laten tollen, schaart ook Adelheid Roosen, de bedenkster van deze stadssafari, zich bij de groep. Ze kondigt aan op te willen gaan in het publiek en geen directe vragen te willen ontvangen. Dat is best een opdracht , want probeer een hoofd als dat van Adelheid maar eens stelselmatig te negeren.

Als alle leden van onze groep, ik schat theaterliefhebbers en Groen Links stemmers, zijn gearriveerd, rolt de bal van Abdel van zijn vinger over straat. Een klein meisje volgt de bal en pakt hem op, een Marokkaanse vrouw maakt een keel geluid van het balkon. We worden geroepen. Met Abdel gaan we het huis van een Marokkaanse familie binnen. Schoenen uit, tafel keurig gedekt, grote banken in het rond. Abdel vertelt over zijn jeugd tussen twee culturen en Malika schept heerlijk eten op. Het publiek moet vertellen over ‘vrijheid’, wat is dat voor iedereen? Ruimte om jezelf te zijn? Malika zegt; studeren, baan, eten en een huis; dat is vrijheid. Gewoon simpel, zegt zij. Haar man begeleidt de verhalen op de Ud en met een diepe weemoedige stem.

Iedereen zet zich weer in beweging. We gaan met Malika via de achterdeur haar buurtsuper binnen. Het voelt heel expeditie-achtig, terwijl dit toch echt nog steeds Amsterdam is. Abdel grist twaalf zakken Couscous-kruiden uit het rek en deelt die uit. Op het plein ’40-’45 bezoeken we het walhalla onder de Toko’s: ‘verscentrum Tanger’. Malika legt uit welke olijven we wel en niet moeten hebben en Abdel laat zien hoe je handen wast met behulp van een zilver kleurige ketel. Je herkent onmiddellijk de andere groepen van de stadssafari; blijkbaar zijn we hier toch echt een minderheid.

Na een kort intermezzo van een klein autootje met daarin een gesluierde vrouw, die een liefdesliedje zingt, mogen we met onze nieuwe ‘gastouders’ mee: ‘Ton en Paul’. Ton heeft overal Tattoos. Zijn beroep is hash-cakejes-bakker en in zijn vrije tijd hangt Ton aan ‘haaienhaken’ die door zijn rug worden gespiesd en waaraan Ton door een hijskraan wordt opgetild. Hangend aan de haken kan Ton zijn leven ineens weer heel goed overzien. Paul is paranormaal begaafd. Helaas heeft Paul blijkbaar iets ontdekt aan mijn aura, want hij blijft me achtervolgen; ik ben ‘er’ immers ook heel gevoelig voor, aldus Paul. Hij begint net te beschrijven hoe hij bij mij 'een koffer met verdriet' ontwaart als gelukkig de Marokkaanse scooterjongens voorrijden en we allemaal een scooterjongen mogen uitzoeken om bij achterop te gaan.Yeehaa! Te gek! Met de wind door de haren scheuren we door de stille straatjes, waar de oranje vlaggetjes wapperend wachten op het EK. Slotermeer zoals Slotermeer bedoeld is!!

Na nog een sessie met Ton en Paul komen alle groepen samen onder het raam van de subsidiegever: stadsdeelkantoor Slotermeer. De scooterjongens doen een scooterballet op Andre Rieu-achtige muziek, inclusief het subtiel naar links en rechts kantelen van hun scooters. Lachen. Op weg naar de gezamenlijke eindmaaltijd moeten we ook verplicht weer vragen uitwisselen met een (nog) onbekende andere bezoeker. Even wegdromen is er niet bij tijdens deze excursie.
Bij de maaltijd komen alle hoofdrolspelers uit de ‘voorstelling van het leven’ nog een keer voorbij. Groot applaus.

Een troost; we kunnen nog drie keer naar deze voorstelling, want er zijn nog zes huiskamers die wachten om ontdekt te worden. Best een goeie safari in crisis tijd. Zelfs de olijven blijken goedkoper in Slotermeer.