Zomerse stad

Zodra de temperaturen stijgen boven de 20 graden raakt Amsterdam in extase. Ramen en bloesjes gaan open. Bootjes persen zich door de grachten en er staat een lange rij bij de ijskraam.
Vanuit mijn raam hoor ik de tevreden flarden van gesprekken die horen bij een stad in bloei. De Pijp is een favoriete plek om van de zwoele avonden te genieten. Persoonlijk vind ik restaurant Zinder qua naam het beste aansluiten bij dit soort warme dagen, maar het maakt het publiek geen bal uit; bier is bier, buiten is buiten en als je maar gezien wordt.
Nog zo’n zomerse favoriet is het Vondelpark. Toen ik er net doorheen reed leek heel Amsterdam er wel te barbecueën! Ik telde minstens drie feestjes, met ballonslierten om het feestgebied te markeren. Zo van, we zijn hier wel met z’n allen, maar het moet niet te gek worden! Dit is ‘ons’ feest, dus alleen wij mogen tussen deze ballonnetjes zitten. Vreemde dieren zijn mensen toch.

Op dagen als deze kan mij wel eens een weemoedig gevoel bekruipen. Juist door dat collectieve, dat ‘je-moet-nu-genieten’ weet ik het dan ineens even niet meer. Waarom ligt het hele park vol met gezellige groepjes en waarom heb ik niet zo’n gezellig groepje? Waarom gaat mijn telefoon niet met een jolige stem die zegt: ‘Yo, Chris, kom je ook? We zitten allemaal bij de derde Eik rechts van die ingang die we altijd nemen’. Begin ik te oud te worden voor de stad? Heb ik te saaie vrienden?
Mijn telefoon is stil als ik naast mijn fiets in het park mijn plastic bakje afhaal lasagne naar binnen werk. Zo stil dat ik kan horen dat de meisjes van het gezellige groepje naast me snoepjes gooien en die proberen te vangen met hun mond. ‘Kom op’, zeg een meisje aanmoedigend ‘als er een piemel in kan, moet dit ook lukken’.

Da’s dan weer een lichtpuntje in dit weemoedig uur: bij sommige ‘gezellige’ groepjes wil ik gelukkig helemaal niet horen!