Duvel

Soms hebben ontmoetingen niets te maken met het land waar je in reist.

Ik stapte in Parijs op de trein. In de lege coupé was maar één stoel bezet. Op die stoel zat een grote donkere man met een grote donkere zonnebril. Het nummer op mijn kaartje correspondeerde met het nummer van de stoel naast de zijne. Grijnzend nam hij zijn spulletjes van mijn stoel en ik plofte neer.

Hij was opgelucht dat ik Engels tegen hem sprak. Dat Frans kreeg hij toch maar moeilijk onder de knie. Hij was een Nigeriaan uit Parijs. Morgen zou hij weer vanuit Parijs naar Nigeria vliegen. Omdat het vliegticket vanuit Brussel goedkoper was, verdiende hij nu 800 euro door heen en weer te reizen tussen Parijs en Brussel. De logica van de reiswereld.

Amsterdam kende hij wel. De Bijlmer ook. Of ik veel Nigerianen kende. Helaas, ik moest bekennen van niet. Ik vertelde dat Nigerianen vooral beroemd zijn in Amsterdam om hun criminele activiteiten; de smeek-mailtjes waarin om geld gebedeld wordt. Ja, hij lachte betrapt, dat trucje werkte toch niet echt meer. Ze moesten maar snel weer eens iets nieuws verzinnen.

Of ik van wijn hield. Nee, zei ik, als ik drink dan is het een Belgisch biertje. Of ik Afrika kende. Toen ik vertelde over mijn reis van Amsterdam naar Ghana, moest ik het drie keer vertellen totdat tot hem doordrong dat ik een reis over land met openbaar vervoer bedoelde. ‘Why did you do that?’ vroeg hij vol ongeloof. ‘Did you like it?’ Na mijn bevestiging was het lang stil en aarzelend sprak hij ‘Oh, I see, as some kind of adventure’.

Ineens stond ie op. 'We need to go to the bar together', zei hij, ‘and than we talk’. Ik zei dat ik het wel prima vond om even te blijven zitten. Lichtelijk teleurgesteld ging hij in zijn eentje naar de bar.

Pas een half uur later kwam hij terug. Met een flesje Duvel en een flesje Leffe. O jee. Of ik ook een biertje wilde. Ik bedankte beleefd. Het was wel bot, maar een beetje duidelijkheid leek me geen kwaad kunnen en ik stond ook niet echt te springen om een 8,5% flesje weg te tikken. Hij opende het flesje Leffe, nam een paar slokken en trok een moeizaam gezicht. ‘I’m not much of a beer drinker myself’, was zijn uitleg.

Brussel Zuid werd al omgeroepen. ‘Can I have your phonenumber?’ vroeg hij voor mij totaal onverwacht. O jee. Ik aarzelde en zei ‘To be frank…’. ‘Oh, I see’ zei hij ‘you have a partner, I understand’. Er volgde een beladen stilte. Toen stopte de trein uiteindelijk toch. Hij pakte het flesje Duvel -it was nice meeting you- en de rest van de reis zat ik naast een lege stoel en een leeg flesje Leffe.