Is het leven ingewikkeld of maak ik het ingewikkeld? Ik geloof dat het allebei waar is. Ik doe moeilijk, maar het is soms ook allemaal niet zo makkelijk.
Een voorbeeld.
Na een maandenlang afwegingsproces besluit ik uiteindelijk toch tot aanschaf van een Nespresso koffieapparaat. Ik zal jullie de details van het afwegingsproces besparen, maar terugkerende begrippen in mijn geïnternaliseerde ‘ja’-kamp zijn: lekkere koffie, mooi apparaatje, makkelijk en snel. Veel gehoord in mijn ‘nee’-kamp zijn: dure koffie, weer een apparaat en milieuonvriendelijk. Aangezien dat laatste punt zwaarwegend is, onderzoek ik de mogelijkheden. Als blijkt dat de cupjes goed te recyclen zijn, ga ik voor de bijl. Ik fiets snel, voordat mijn ‘nee’-kamp weer van zich doet spreken, naar de Nespressowinkel, waar je zo vriendelijk wordt geholpen, dat het weer bijna verdacht wordt.
Als kersvers lid van de ‘Nespresso-club’, in het bezit van een leren labeltje waarop al mijn persoonlijke koffievoorkeuren in de toekomst zullen worden opgeslagen (‘Nee, mevrouw Groot, ons systeem zegt dat u helemaal niet van Abrikozenkoffie houdt!’), fiets ik met de glanzende verpakking door de glibberige sneeuw naar huis.
Als ik alles met gepaste eerbied heb uitgepakt zet ik vol trots mijn eerste cappuccino, met een laag schuimige melk, waar je inderdaad je lepeltje bovenop kan leggen, zonder dat het erin valt. Hebben ze daar in elk geval niet over gelogen!
Na de koffie ga ik een documentaire zien in Crea. De film heet ‘Iron Crows’ en gaat over mannen in Bangladesh die grote schepen ‘ontmantelen’. Met een lasapparaat lassen ze de schepen in stukken en tot op de laatste schroef wordt het schip hergebruikt. De mannen komen uit het noorden van Bangladesh. Ze zijn door honger verjaagd van vrouw en dorp om met blote voeten door de modder en met zware kettingen op hun schouder in het zuiden een schamel bordje rijst bij elkaar te werken. Met gevaar voor eigen leven, want als ze pech hebben krijgen ze ook nog een fataal stuk schip op hun hoofd. Een man vertelt dat als je een magneet bij zijn arm houdt, dat dan zijn arm omhoog komt, vanwege de staalsplinters. Een ander zie je tevergeefs een poging doen om de olie uit zijn nek te schrobben. Hij heeft net gehoord dat zijn dochtertje blind is geboren, omdat zijn vrouw tijdens de zwangerschap niet de noodzakelijke voeding heeft gekregen. Ondanks hun geploeter in de modder, wordt er nog toch nog veel naar de camera gelachen. Overlevers, dat zijn het.
Ik kan er niets aan doen, maar dwars door de beelden uit deze tragische documentaire dringen mijn eigen beelden van een lepeltje die ‘gewoon blijft liggen op een schuimkraag’ en flitsen van mijn blinkende 'retro' koffiemachine zich langzaam op. Op zich hebben film en koffieapparaat niet veel met elkaar te maken, maar voor mij vanavond wel! Ik vind het contrast ineens haast ondraaglijk en zit me toch een partij te schamen voor mijn aankoop! Dit is een duidelijke natrap van het ‘nee-kamp’. Hoezo zit ik bij de Nespresso-club en hebben zij niet eens een veiligheidshelm of vakbond? Waarom hebben wij zoiets als ‘peperkoek-koffie’ en zij niet eens groenten bij hun rijst? Hoezo staat het bedrag dat ik betaal voor mijn ene cupje gelijk aan een dagloon voor hen?
Die avond ben ik ervan overtuigd dat mijn koffie altijd bitter zal smaken. Inmiddels ben ik weer een paar cupjes verder en moet ik toegeven, schuldgevoel slijt. Net als bij de meeste mensen met vergelijkbare dilemma’s in deze complex geworden wereld. We willen het namelijk ook allemaal weer niet TE ingewikkeld maken.
Kom snel een keer een kopje koffie halen en dan hebben we het erover. Of zullen we het maar gewoon nergens over hebben?
