Handig

Waar mijn vader de eerste keer dat ik een liefje mee naar huis neem altijd wil weten of ze lekker kan koken – waarom is tot op heden onopgehelderd– vroeg mijn schoonmoeder mij in het begin “Ben jij eigenlijk handig, net als S.?”

Ik herinner mij iets gezegd te hebben als “Nwa, gaat wel…”. Ik bedoelde toen eigenlijk dat ik niet zo’n vrouw ben die geen fatsoenlijke gereedschapskist in huis heeft, zo eentje die gaat lopen afwachten tot vriendlief het wel komt opknappen. Al was het maar omdat vriendlief er bij mij niet in komt.
Ik realiseerde me vandaag echter dat ik eigenlijk gewoon eerlijk tegen mijn schoonmoeder had moeten zeggen; ‘nee, ik ben erg onhandig’. Deze kerstvakantie heb ik mijzelf namelijk weer eens gadegeslagen tijdens het decoreren van en klussen in mijn huis.

Het begon met het kopen van een kerstboom die veel groter was dan mijn woonkamer bleek te zijn. Ik kocht hem praktisch om de hoek, maar de boom was zo oncontroleerbaar kolossaal, dat ik diverse malen geholpen moest worden door omstanders om hem weer recht op de fiets te krijgen. Gelukkig prikken Nordmannen niet. Mijn laatste helper bood aan om hem mee naar boven te sjorren, hoewel zijn gezicht wel betrok toen het om drie hoog bleek te gaan. Ik sprak dus ferm ‘nee hoor, dat lukt wel, bedankt voor uw hulp’, sloot de deur en was alleen in mijn nauwe trappenhuis met een boom die op de Dam niet zou misstaan.
Wat volgde was een drie trappen durende martelgang, waarbij de stuclaag van de muren kwam, mijn dure Nordmann toch bleek uit kunnen te vallen en ikzelf bevestigd zag dat er aan mijn conditie in het nieuwe jaar weer gewerkt moet worden. Hoe ik de boom toch die krappe bochten om heb weten te vouwen, ik weet het niet, maar op een gegeven moment stond ie in de kamer. Daar bleek dat mijn plafond te laag was of mijn boom te hoog. Bij het verschuiven naar een hoger stuk trok het houten kruis onder de boom een diepe geul in mijn houten vloer. Nog voor het stalletje goed en wel stond dacht ik: ‘Waar ben ik nou in Jezusnaam mee bezig?’

Verder was ik vandaag bezig met wat reguliere klussen. Mijn poging om zelf een kapstok te maken heeft tot nu toe geresulteerd in witte verfvlekken op mijn nieuwe broek, terwijl het wit op de kapstok zelf maar niet wil dekken!
Ook zie je mijn vingerafdruk in de verf en klapte de kapstok op het laatst natuurlijk met de natte kant om op de krant, waardoor ik weer opnieuw kon beginnen. Het ophangen van bedlampjes boven ging al niet veel beter. Toen ik net had ontcijferd welke pluggen nou ook alweer voor gips zijn, had ik bij het indraaien een ‘lamme schroef’. Ik trok eraan en had de gipsplug met schroef in mijn hand en een behoorlijk gat in de muur! Na het lampje provisorisch over het gat te hebben geschoven ben ik het snoertje keurig gaan afwerken met van die witte haakjes. ‘Hoe doen andere mensen dit?’ vroeg ik mijzelf vertwijfeld af, toen ik weer met de hamer richting vinger ging in plaats van richting priegelig spijkertje.

Ik geef het toe: ik ben onhandig, heb geen geduld en ik wil geen vriend. Je zou zeggen dat ik zwaar in de problemen zit. Maar met de frisse moed die het begin van een nieuw jaar typeert lees ik vanavond lekker in bed bij een lampje en kan ik heus volgende week alweer mijn jas ophangen.