Docs Around the Clock

Sommige mensen gaan ’s nachts slapen om lekker te dromen. Deze nacht ga ik naar Tuschinski om lekker documentaires te kijken. Gelukkig is T. zo gek om mee te gaan.

Het is IDFA en ik durf eindelijk naar het programma dat me al jaren zachtjes wenkt: Docs Around the Clock. De hele nacht worden de publieksfavorieten van het festival getoond aan een publiek dat daar wel een nachtje, gewoon saai in bed, voor wil inleveren.

21.00 u
Getooid met fleecedekentjes, pantoffels, thermosflessen, lichte opwinding en alvast maar drie achterovergeslagen koppen koffie –voor de zekerheid – bemachtigen T. en ik fijne stoelen in zaal 2 van dit historische theater. Het publiek is opvallend jong voor het IDFA, maar her en der zitten ook wel wat kale of grijze plekken.

21.05 u
Eerste van zeven docu’s begint. Oja, stom. Niet bij stil gestaan. Dat is natuurlijk het nadeel van zo’n programma. Je kunt de onderwerpen niet voorselecteren. Dat tref ik niet. Deense film over kleine kinderen, kanker en een cliniclown. Niet helemaal mijn onderwerp. Ik probeer me te concentreren op de clown, die natuurlijk geweldig is, want namelijk helemaal niet clownerig. Als er een infuus te zien is, houd ik mijn handen voor mijn gezicht. Niks went. Het jongetje wordt beter. Gelukkig.

21:58 u
Snel plassen. Ik moet niet, maar ja, het idee dat ik straks zal moeten.

22:13 u
Film over de bezette gebieden, Palestina. Plek des onheils; het Palestijnse dorp Bil’in. Wat een klootzakken, die Israëli’s! De camera van de cameraman wordt tot vijf keer toe in puin geschoten. Nou, dan weet je het wel. Ik concludeer dat ook de cameraman zelf aan het eind wordt doodgeschoten. Volgens T. leeft ie nog. Dat laatste blijkt te kloppen volgens internet. Gelukkig. Weer een overlever.

23:43 u
Toch maar koffie met een schuimkraag. Die thermoskan is ook zo armoedig.

23:58 u
Documentaires gaan eigenlijk altijd over helden. Dit keer is het de 41-jarige president van de Malediven. Zijn 1000 eilanden verdwijnen langzaam onder water. Hij vecht energiek tegen global warming. Toffe peer, gladde beelden.

01:38 u
Zo laat alweer? Gaat nog prima! Ik vind plassen ook niks erg in een ArtDeco-ambiance.

01:58 u
Alweer een film over Bi’lil, hetzelfde Palestijnse dorp! Er wordt gelachen in de zaal. Mensen zijn nog goed wakker. Hoe absurd is dit? Heb je potentieel alle wereldproblemen op je scherm, zit je godbetert naar dezelfde dorpsfiguren te kijken als bij de vorige docu!

03:21 u
Het lijkt of tijd er niet meer toe doet. We mogen de bioscoop niet meer verlaten. Beetje hongerig en trek in iets hartigs na de door T. in het donker aangereikte baklava. Nacho’s met nep-kaas saus. Nu begint het wel echt te voelen als een pyjama-feestje.

03:36 u
Een film over een Russische balroomdanser. Gekke wereld. Rare jongen ook. Af en toe heeft hij iets van Johnny Depp. Wat een fanatisme. En vooruit; we zitten af en toe een beetje te knikkebollen.

05:01 u
De gezichten op de beklede Tuschinkski-trappen worden wel witter. Maar de voorspelde massale uittocht blijft uit. Ik schat dat 80 % de zesde film haalt.

05:16 u
Portret van een jongen die onterecht de doodstraf krijgt op de Filipijnen, voor een moord die hij echt nooit begaan kan hebben. Wat een doem scenario. Alles zit tegen, met dit verschrikkelijke resultaat. Weet je gelijk weer waarom je ook alweer tegen de doodstraf was. Soms telt de werkelijkheid minder, dan de omstandigheden. Morgen maar even onze handtekening zetten op internet: Free Paco Now.

06:51 u
Rekken en strekken op de gang. We halen het ontbijt!

07:06 u
Gelukkig. Een luchtige toetje. Kumare gaat over een nep-guru, die zijn volgelingen probeert te vertellen dat ze het ook zonder hem kunnen. ‘Find the guru in yourself’ is zijn belangrijkste boodschap. Grappige film en best spannend als hij zich moet ontmaskeren ten overstaan van zijn volgelingen. Waarom wil de mens zo graag volgen?

08:30 u
Ontbijt in de Vip-lounge. Dat wil zeggen, wachten in de rij op een bruine zak met twee sneue kadetjes en een klein flesje verse jus. Het lijkt of ze op minder mensen hadden gerekend.

T. en ik eten genoeglijk onze kadetjes in de lounge. We nemen trots foto’s van elkaar, die uiteindelijk te donker worden. Buiten is het daarentegen hardstikke licht. De eerste mensen lopen alweer over het Rembrandtplein.

Op de fiets probeer ik de hondenuitlaters te laten denken dat ik uit De Escape kom.
In werkelijkheid heb ik gewoon een nacht geregisseerd en collectief gek gedroomd.