Marktplaats

Geen mooiere plaats dan Marktplaats. Ik ben eraan verslaafd en met mij miljoenen mensen. Ik staar vaak peinzend voor mij uit….wat heb ik nou nog nodig in mijn leven?…. om dat ene materiële ongemak dan onmiddellijk te gaan oplossen met behulp van Marktplaats.

Het is niet alleen de perfecte manier om te weten te komen waar nou net dat tussenversterkertje dat jij nodig hebt ergens in Nederland staat te verstoffen op een zolderkamer, maar het is ook de manier om mensen te ontmoeten waarbij je normaal gesproken niet zo snel op huisbezoek zou gaan. Die keer van dat tussenversterkertje was ik dus bij een ouder echtpaar in Beverwijk, waarbij de vrouw duidelijk de zakelijkste was en bij het schenken van de koffie de minimumprijs nog eens herhaalde, daarbij dreigende blikken werpend op haar man. En mijn laptopje van die Hindoestaanse familie uit Uithoorn. Waarom zat die moeder toch ’s middags nog in haar ochtendjas op de bank?
Zo koop je niet alleen een ding, je sleept ook gelijk het verhaal van de vorige eigenaren mee naar huis. In Sloten kwam ik ooit bij een mannetje drie hoog achter in een armzalige flat. Zijn huis, mistig van de sigarettenrook, vol met platen en apparatuur. Hij had mij naar zijn huis gelokt met de volgende advertentie: ‘Philips boxen, 25 jaar geleden al topkwaliteit. Voor de liefhebber’. Nou, een liefhebber van een mooi geluid ben ik wel, maar een kenner van boxen zeker niet. Ik heb ze dus maar gekocht op zijn aanraden en de troostende gedachte dat, mocht het geluid tegenvallen, de boxen nog altijd mooi zouden staan in mijn retro keuken. Dat vertelde ik maar niet aan de verkoper, een echte liefhebber immers, die daar niets van begrepen zou hebben. Toen ik thuisgekomen als niet-kenner maar geen geluid uit de boxjes kon toveren, heb ik hem met schaamrood op de kaken opgebeld. En ja hoor, de volgende dag kwam hij in al zijn groezeligheid voorgereden en zonder al te veel te zeggen begon hij met zijn meegebrachte soldeerbout het juiste draadje aan het juiste tulpje te knutselen. En niks geen voorrijkosten; nee, hij deed het uit liefde voor het voortbestaan van ‘zijn’ boxjes.

Oh, en dan mijn andere retro-avontuur. De Bosch-koelkast uit de jaren ’50, zooooooo mooi, dat ik zwichtte, ondanks de milieubezwaren. Na een totaal verbouwde camper, omdat de koelkast er net niet inpaste, en een zweterige actie met mijn neef & vriend om het onding naar boven te takelen gaf de koelkast na twee dagen de geest. Ik mailde de mevrouw van wie ik hem gekocht had om haar te condoleren; de koelkast was al sinds zij 1 jaar was in de familie. Spontaan maakte ze de helft van het bedrag over.

Zat van de week achter mijn computer op nog een materieel ongemak; mijn bureaustoel. Nodig aan vervanging toe. Op Marktplaats lachte een grote zwarte directeursstoel naar mij. Ik spoedde mij naar de Westerparkbuurt en laadde de stoel in de auto. Ik had van de gevraagde € 75 ook nog € 25 weten af te pingelen! Thuisgekomen zag ik pas dat het een IKEA-stoel betrof en zocht de bewuste stoel op de IKEA-website. Nieuwprijs € 55. Hmmm. Voor 5 euro minder dan de nieuwprijs had ik me toch wel een ontzettende 2e hands stoel laten aansmeren! Ik belde meteen de verkoopster en deed mijn beklag. Ze zou het overleggen met haar vriend.

Ik wacht nog steeds op haar telefoontje. Als ik bel word er niet opgenomen. Daar gaat mijn vertrouwen in de medemens, daar gaat mijn lofzang op Marktplaats. Ik zoek nog kaartjes voor Lowlands; weet iemand nog wat betrouwbaars?

Zomerprogramma

Mijn werk zit er weer even op. De vijf weken van het zomerprogramma voor onze 22 studenten,10 Amerikanen, 10 Nederlanders en 2 Bosniërs, zijn afgerond.

Het waren heftige weken voor iedereen. Na de opening in Kopenhagen, waar alle 105 studenten van dit jaar aanwezig waren, verdween iedereen met zijn eigen groep naar Parijs, Berlijn, Warschau, Kopenhagen of Amsterdam. Daar werden ze getrakteerd op een (in Nederland door o.a. mij samengesteld) programma over
WO II en de stand van zaken rondom mensenrechten en minderheden in Nederland anno nu. In eerste instantie zag ik het niet zo zitten, dat stuk over WO II, maar ik moet wel constateren dat die onderdelen behoorlijk indruk maakten, ook op mij. Zo hadden we een gesprek met een kranige vrouw, nu in de 80, die vertelde hoe ze destijds baby’s uit de Hollandse Schouwburg smokkelde naar het tegenover gelegen kinderdagverblijf om de kinderen vervolgens te laten onderduiken. En Ed van Thijn, ex-voorzitter van Humanity in Action, die geëmotioneerd vertelde over zijn oorlogstijd met twee bezoeken aan Westerbork (Opmerkelijk, want normaal kom je daar maar een keer op doorreis..) Op een zondagochtend gingen we op de koffie bij Frieda Menco, die Auschwitz heeft overleefd en aan wie de studenten hun vragen konden stellen. Langzaam begon ik het toch heel bijzonder te vinden om in de gelegenheid te zijn deze mensen op hoge leeftijd hun verhalen over oorlog in Nederland nog te kunnen horen vertellen.

De lezingen over de stand van zaken mbt mensenrechten en minderheden in Nederland anno 2008 leverde wisselende resultaten op. Soms vielen de studenten in slaap of werden ze juist heel opstandig. Bijvoorbeeld tijdens een lezing van een dame van het discriminatiebureau die ons vroeg op te staan als we ons aangesproken voelde tot de categorie vrouw, homo, religieus gehandicapt etc. Niemand vond dat leuk; met een poging het hokjes-denken aan te kaarten, bereikte ze juist het tegendeel. Er waren ook een aantal super goeie lezingen, zoals die van Joris Luyendijk, die toch maar mooi even kwam opdraven voor ons kleine groepje studenten. Joris sprak over zijn visie op media & manipulatie en bezwoer ons dat dit zijn voorlaatste lezing was over dit onderwerp; het komt hem zijn oren uit! Ook interessant was het interview met Eveline Raijmakers, directeur van Chocolonely, die natuurlijk ook gelijk wat reepjes uitdeelde. En Margalith Kleiwegt besprak op een mooie, persoonlijke manier haar onderzoek in Slotervaart naar de ouders op de school van Mohamed B.

Na een spontaan ingelast bezoek aan het ICTY (Ex-Joegoslavië Tribunaal in Den Haag, erg indrukwekkend!) moesten de studenten dan toch echt zelf gaan werken aan een mini onderzoek naar bijvoorbeeld ‘slavernijmonumenten’, ‘weigerambtenaren bij homohuwelijken’ 'inburgeringtest’ of ‘importbruiden’. Gelukkig bleef er ook nog tijd over voor een incidentele picknick in het Vondelpark en wat feestjes bij mensen thuis. Op de ADHD-er, de autistische jongen en het televisieverslaafde meisje na, bleken de studenten best een puik groepje mensen bij elkaar. De eindevaluatie in Kopenhagen was lovend en emotioneel (ook door het chronische gebrek aan slaap). Brak en voldaan heb ik mijn limegroene koffertje vol zomerprogramma ervaringen tenslotte mijn huis binnengesleept om het geheel de komende tijd eens even flink te laten bezinken.

Helden

‘Alles doet het nog, alles doet het nog,’ zingen de vier helden uit de Nederlandse popgeschiedenis in De Kuip. Een nummer van hun ‘laatste’ CD Klaar. Klaar zijn ze er blijkbaar nog niet echt mee. Doe Maar doet het gewoon weer; 7 jaar na hun eerste reünieconcerten geven ze er nog twee in De Kuip.

Ik miste het 7 jaar geleden, maar nu ben ik erbij; mijn eerste Kuip-concert. En ik vind het ontroerend. Die mannen die 25 jaar meer leven in hun kop en lijf hebben zitten dan toen en toch gewoon weer diezelfde liedjes staan te spelen. Henny nog veel meer de aanvoerder dan ik me kan herinneren; zijn fonkelende ogen staren het publiek aan vanaf het megascherm. Wauw, dat is beslist geen uitgebluste zestiger. En Ernst, nog steeds een hoog knuffelgehalte en zeker ook charisma. Dat in tegenstelling tot Jan de gitarist, die maar een beetje zijn slagjes slaat in het midden van het podium en de andere Jan, stilletjes achter het drumstel. Ernst zingt ‘Je bent ineens geen kind meer, maar zo mooi, en minstens zeventien’. De dochter (zijn dochter?) van het meisje waar hij dit ooit voor schreef zit in de zaal. Dat is de volgende generatie, maar onze helden gaan daar niet onder gebukt. Deze mannen dragen hun jaren in stijl.

Punkers die te jong zijn voor Doe Maar, lopen toch met hanenkammen in Skunkkleuren. Het publiek is enorm gemêleerd en zoveel beleefder dan tijdens het gemiddelde avondje Paradiso! Hoera voor de provincie! We dansen op ‘Sinds 1 dag of 2’ en luisteren naar de klassieke tekst van ‘Nederwiet’. Iedereen kent de teksten en ik voel me zelden zo Nederlands als tussen die 50.000 mensen in de Kuip, die allemaal hetzelfde cultuurgoed delen. Doe Maar zingt ‘Dit is de laatste x’ en Henny zegt dat hij dat niet kan beloven. Niemand zou hem toch meer geloven. Ze blijven spelen tot hun 85e! Zo herken je echte helden.

Sylvia

Ik heb een nieuwe liefde. Ze is zo leuk! Iedereen mag het weten, zelfs mijn vriendin. Ik zie haar iedere zaterdag, soms op het terras van Coffee Company, soms gewoon bij mij thuis. Liefst bij een lekkere Cappuccino.

Elke zaterdag koop ik de Volkskrant bij de sigarenboer. Dan check ik even of ‘ze’ er wel bijzit. Als het glanzende Volkskrant Magazine inderdaad verstopt zit tussen de bergen bijlagen, betaal ik snel en spoed mij vol volpret naar bij voorkeur een stoel in de zon. De hele krant met ‘echt & serieus’ nieuws verdwijnt onder de stoel om soms helemaal niet meer gelezen te worden. Ik richt mij volledig op mijn zaterdagse uitje, mijn rustpunt en blader koortsachtig op zoek naar haar….Sylvia. Als het hele Magazine een heerlijke Cappuccino is, dan is zij het laagje cacao op de schuimkraag. Heerlijk en zoet. Qua uiterlijk niet helemaal mijn type, maar qua schrijfstijl des te meer. Sylvia Witteman is de koningin der columns; een zwaar geval van schrijftalent met een flinke dosis humor. En ik ben geloof ik niet de enige verslaafde. Laatst ontstond er op datzelfde terras van de Coffee Company bijna een gevecht om het Magazine; mensen wilden allemaal even de rubriek ‘Van twee kanten’ over relaties lezen. Inderdaad ook zo’n toprubriek.

Was van de week in de AKO. Mijn hart sloeg over. Sylvia is er ook gebundeld! Wat een luxe. Nu zie ik haar niet alleen op zaterdag, maar kan ze doordeweeks lekker mee naar bed!

Zomerfestival

Over 't IJ-festival, gisteravond, met Ak & Wil. Verwarring. Wat is de voorstelling? Het publiek in de uitgereikte poncho's of toch de acteurs?