Mijn werk zit er weer even op. De vijf weken van het zomerprogramma voor onze 22 studenten,10 Amerikanen, 10 Nederlanders en 2 Bosniërs, zijn afgerond.
Het waren heftige weken voor iedereen. Na de opening in Kopenhagen, waar alle 105 studenten van dit jaar aanwezig waren, verdween iedereen met zijn eigen groep naar Parijs, Berlijn, Warschau, Kopenhagen of Amsterdam. Daar werden ze getrakteerd op een (in Nederland door o.a. mij samengesteld) programma over
WO II en de stand van zaken rondom mensenrechten en minderheden in Nederland anno nu. In eerste instantie zag ik het niet zo zitten, dat stuk over WO II, maar ik moet wel constateren dat die onderdelen behoorlijk indruk maakten, ook op mij. Zo hadden we een gesprek met een kranige vrouw, nu in de 80, die vertelde hoe ze destijds baby’s uit de Hollandse Schouwburg smokkelde naar het tegenover gelegen kinderdagverblijf om de kinderen vervolgens te laten onderduiken. En Ed van Thijn, ex-voorzitter van Humanity in Action, die geëmotioneerd vertelde over zijn oorlogstijd met twee bezoeken aan Westerbork (Opmerkelijk, want normaal kom je daar maar een keer op doorreis..) Op een zondagochtend gingen we op de koffie bij Frieda Menco, die Auschwitz heeft overleefd en aan wie de studenten hun vragen konden stellen. Langzaam begon ik het toch heel bijzonder te vinden om in de gelegenheid te zijn deze mensen op hoge leeftijd hun verhalen over oorlog in Nederland nog te kunnen horen vertellen.
De lezingen over de stand van zaken mbt mensenrechten en minderheden in Nederland anno 2008 leverde wisselende resultaten op. Soms vielen de studenten in slaap of werden ze juist heel opstandig. Bijvoorbeeld tijdens een lezing van een dame van het discriminatiebureau die ons vroeg op te staan als we ons aangesproken voelde tot de categorie vrouw, homo, religieus gehandicapt etc. Niemand vond dat leuk; met een poging het hokjes-denken aan te kaarten, bereikte ze juist het tegendeel. Er waren ook een aantal super goeie lezingen, zoals die van Joris Luyendijk, die toch maar mooi even kwam opdraven voor ons kleine groepje studenten. Joris sprak over zijn visie op media & manipulatie en bezwoer ons dat dit zijn voorlaatste lezing was over dit onderwerp; het komt hem zijn oren uit! Ook interessant was het interview met Eveline Raijmakers, directeur van Chocolonely, die natuurlijk ook gelijk wat reepjes uitdeelde. En Margalith Kleiwegt besprak op een mooie, persoonlijke manier haar onderzoek in Slotervaart naar de ouders op de school van Mohamed B.
Na een spontaan ingelast bezoek aan het ICTY (Ex-Joegoslavië Tribunaal in Den Haag, erg indrukwekkend!) moesten de studenten dan toch echt zelf gaan werken aan een mini onderzoek naar bijvoorbeeld ‘slavernijmonumenten’, ‘weigerambtenaren bij homohuwelijken’ 'inburgeringtest’ of ‘importbruiden’. Gelukkig bleef er ook nog tijd over voor een incidentele picknick in het Vondelpark en wat feestjes bij mensen thuis. Op de ADHD-er, de autistische jongen en het televisieverslaafde meisje na, bleken de studenten best een puik groepje mensen bij elkaar. De eindevaluatie in Kopenhagen was lovend en emotioneel (ook door het chronische gebrek aan slaap). Brak en voldaan heb ik mijn limegroene koffertje vol zomerprogramma ervaringen tenslotte mijn huis binnengesleept om het geheel de komende tijd eens even flink te laten bezinken.
Het waren heftige weken voor iedereen. Na de opening in Kopenhagen, waar alle 105 studenten van dit jaar aanwezig waren, verdween iedereen met zijn eigen groep naar Parijs, Berlijn, Warschau, Kopenhagen of Amsterdam. Daar werden ze getrakteerd op een (in Nederland door o.a. mij samengesteld) programma over
WO II en de stand van zaken rondom mensenrechten en minderheden in Nederland anno nu. In eerste instantie zag ik het niet zo zitten, dat stuk over WO II, maar ik moet wel constateren dat die onderdelen behoorlijk indruk maakten, ook op mij. Zo hadden we een gesprek met een kranige vrouw, nu in de 80, die vertelde hoe ze destijds baby’s uit de Hollandse Schouwburg smokkelde naar het tegenover gelegen kinderdagverblijf om de kinderen vervolgens te laten onderduiken. En Ed van Thijn, ex-voorzitter van Humanity in Action, die geëmotioneerd vertelde over zijn oorlogstijd met twee bezoeken aan Westerbork (Opmerkelijk, want normaal kom je daar maar een keer op doorreis..) Op een zondagochtend gingen we op de koffie bij Frieda Menco, die Auschwitz heeft overleefd en aan wie de studenten hun vragen konden stellen. Langzaam begon ik het toch heel bijzonder te vinden om in de gelegenheid te zijn deze mensen op hoge leeftijd hun verhalen over oorlog in Nederland nog te kunnen horen vertellen.
De lezingen over de stand van zaken mbt mensenrechten en minderheden in Nederland anno 2008 leverde wisselende resultaten op. Soms vielen de studenten in slaap of werden ze juist heel opstandig. Bijvoorbeeld tijdens een lezing van een dame van het discriminatiebureau die ons vroeg op te staan als we ons aangesproken voelde tot de categorie vrouw, homo, religieus gehandicapt etc. Niemand vond dat leuk; met een poging het hokjes-denken aan te kaarten, bereikte ze juist het tegendeel. Er waren ook een aantal super goeie lezingen, zoals die van Joris Luyendijk, die toch maar mooi even kwam opdraven voor ons kleine groepje studenten. Joris sprak over zijn visie op media & manipulatie en bezwoer ons dat dit zijn voorlaatste lezing was over dit onderwerp; het komt hem zijn oren uit! Ook interessant was het interview met Eveline Raijmakers, directeur van Chocolonely, die natuurlijk ook gelijk wat reepjes uitdeelde. En Margalith Kleiwegt besprak op een mooie, persoonlijke manier haar onderzoek in Slotervaart naar de ouders op de school van Mohamed B.
Na een spontaan ingelast bezoek aan het ICTY (Ex-Joegoslavië Tribunaal in Den Haag, erg indrukwekkend!) moesten de studenten dan toch echt zelf gaan werken aan een mini onderzoek naar bijvoorbeeld ‘slavernijmonumenten’, ‘weigerambtenaren bij homohuwelijken’ 'inburgeringtest’ of ‘importbruiden’. Gelukkig bleef er ook nog tijd over voor een incidentele picknick in het Vondelpark en wat feestjes bij mensen thuis. Op de ADHD-er, de autistische jongen en het televisieverslaafde meisje na, bleken de studenten best een puik groepje mensen bij elkaar. De eindevaluatie in Kopenhagen was lovend en emotioneel (ook door het chronische gebrek aan slaap). Brak en voldaan heb ik mijn limegroene koffertje vol zomerprogramma ervaringen tenslotte mijn huis binnengesleept om het geheel de komende tijd eens even flink te laten bezinken.
1 opmerking:
Klinkt als een geslaagd en boeiend programma waar ik eigenlijk ook wel aan mee had willen doen, om eens up-to-date te geraken. Volgens mij is die Joris Luijendijk wel sympathiek of niet? En heb jij voor jezelfd nog een extra doosje Chocolonely gescoord?
Een reactie posten