Als we de eerste nacht in de zeilboot gaan slapen dekken we de boot provisorisch af met een dekzeil. Heel ingenieus, met gewichtjes van volle waterflesjes; het ziet er prachtig uit. Helemaal sluitend is het niet, maar ach, wat geeft dat nou met prachtig weer. Als de zon ondergaat komen de muggen eens bij ons kijken. Eerst een paar en dan in dikke zwarte wolken. Snel vluchten we onder het dekzeil waar al snel net zulke grote wolken muggen onder vliegen als buiten. We wurmen ons snel in de slaapzakken, maar de muggen vallen massaal aan op onze heerlijk smakende gezichtjes. Pitbull-muggen noemen de Friezen ze. Dieper dus in de slaapzak en aantrekken die koortjes. Er is alleen nog een heel klein gaatje open waardoor we proberen adem te halen. Dat gaat best moeilijk in een slaapzak die gemaakt is om nog te verwarmen bij –10 C. Zonne krijgt spontaan de slappe lach van die drie mummies op de bodem van de boot en giechelt bij iedere pets die wij uitdelen aan brutale muggen die het nog proberen ons ademgaatje binnen te dringen. Pas als de zon weer opkomt gaan de muggen naar huis. Ons is het lachen dan inmiddels vergaan. Een blik op Zonne’s wangen zegt genoeg over wie er precies plezier heeft gehad vannacht.
In de late avondzon dobbert ons bootje door het wonderschone natuurgebied. De stilte is fenomenaal en het gebrek aan wind in de zeilen hindert ons totaal niet. Op zoek naar een plek om aan te meren voor de nacht belanden we op een klein eilandje. Daar is nog één ander bootje, waarvan de bewoners liggen te zonnen op het kleine stukje gras. Als wij, in verband met de pitbull-muggen, ons tentje gaan opzetten begint de jongen te spelen op zijn kleine accordeon. De ijle en melancholische tonen van het instrument vormen de perfecte achtergrond voor deze idylle. Het meisje vraagt ondertussen of we soms nog wat vegetarische bonen willen, omdat zij toch over hebben. Ik haal het flesje rosé uit het water dat heerlijk koel is geworden en vlei mij op de stoeltjes die nog net in het laatste zonnetje staan. Zon in het gezicht, heerlijk eten, zoete wijn en mooie muziek. Hoe perfect kan het leven zijn? Daar zijn we even stil van.
In de late avondzon dobbert ons bootje door het wonderschone natuurgebied. De stilte is fenomenaal en het gebrek aan wind in de zeilen hindert ons totaal niet. Op zoek naar een plek om aan te meren voor de nacht belanden we op een klein eilandje. Daar is nog één ander bootje, waarvan de bewoners liggen te zonnen op het kleine stukje gras. Als wij, in verband met de pitbull-muggen, ons tentje gaan opzetten begint de jongen te spelen op zijn kleine accordeon. De ijle en melancholische tonen van het instrument vormen de perfecte achtergrond voor deze idylle. Het meisje vraagt ondertussen of we soms nog wat vegetarische bonen willen, omdat zij toch over hebben. Ik haal het flesje rosé uit het water dat heerlijk koel is geworden en vlei mij op de stoeltjes die nog net in het laatste zonnetje staan. Zon in het gezicht, heerlijk eten, zoete wijn en mooie muziek. Hoe perfect kan het leven zijn? Daar zijn we even stil van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten