Mijn broer, altijd wars van formaliteiten, stropdassen en verplichte gezelligheid, had in een vlaag van romantiek op Valentijnsdag zijn vriendin in Australië ten huwelijk gevraagd. Met als voorwaarde dat de gehele plechtigheid zich in Nederland zou afspelen. Aldus geschiedde afgelopen zaterdag, in een oude kapel in Egmond aan de Hoef.
In die romantische vlaag had hij zich niet beseft dat hij in een bureaucratische molen terecht zou komen over vereiste papieren. En niet beseft hoeveel knopen er zouden moeten worden doorgehakt over marsepeinen taarten, ceremoniemeesters, champagne en het huren van bakfietsen! Zo gaat dat met huwelijken; je bedenkt iets spontaan en vervolgens kom je in een malle molen terecht, die weinig meer met het oorspronkelijk idee - dat het je leuk lijkt je wat minder vrijblijvend te verbinden met die ander- te maken lijkt te hebben. Het mooie is echter, dat eenmaal gezeten in je mooiste pak tegenover de ambtenaar van de burgerlijke stand, je wel weer terugkeert naar die essentie. Dan gaat het om je volmondig ‘ja’ en de bevestiging met een goeie kus.
Voor mij was het ook speciaal. Voor het eerst een keer getuige zijn, de eerste keer optreden met Freek en voor het eerst een echte schoonzus hebben natuurlijk! Ook blijkt zo’n bruiloft een uitstekend moment voor een reünie met veel familieleden. Een enkele enthousiaste nicht verzamelde e-mailadressen om dan toch maar eens een keer bij elkaar te komen en bij te praten na elkaar 25 jaar niet te hebben gezien. Daarvoor hoef je dus kennelijk niet eens in Australië te gaan wonen, om je ‘extended family’ enigszins uit het oog te verliezen.
Het bruidspaar zat de volgende dag alweer gewoon op de fiets naar het strand van Castricum; in spijkerbroek en zonder corsage. Life goes on. Toch aardig dat ik mijn broer een keer in mijn leven in een krijtstreeppak heb mogen zien. Hij gaat het pak thuis in Australië weggooien, zegt ie. Een beetje dwars is ie gelukkig nog wel.
In die romantische vlaag had hij zich niet beseft dat hij in een bureaucratische molen terecht zou komen over vereiste papieren. En niet beseft hoeveel knopen er zouden moeten worden doorgehakt over marsepeinen taarten, ceremoniemeesters, champagne en het huren van bakfietsen! Zo gaat dat met huwelijken; je bedenkt iets spontaan en vervolgens kom je in een malle molen terecht, die weinig meer met het oorspronkelijk idee - dat het je leuk lijkt je wat minder vrijblijvend te verbinden met die ander- te maken lijkt te hebben. Het mooie is echter, dat eenmaal gezeten in je mooiste pak tegenover de ambtenaar van de burgerlijke stand, je wel weer terugkeert naar die essentie. Dan gaat het om je volmondig ‘ja’ en de bevestiging met een goeie kus.
Voor mij was het ook speciaal. Voor het eerst een keer getuige zijn, de eerste keer optreden met Freek en voor het eerst een echte schoonzus hebben natuurlijk! Ook blijkt zo’n bruiloft een uitstekend moment voor een reünie met veel familieleden. Een enkele enthousiaste nicht verzamelde e-mailadressen om dan toch maar eens een keer bij elkaar te komen en bij te praten na elkaar 25 jaar niet te hebben gezien. Daarvoor hoef je dus kennelijk niet eens in Australië te gaan wonen, om je ‘extended family’ enigszins uit het oog te verliezen.
Het bruidspaar zat de volgende dag alweer gewoon op de fiets naar het strand van Castricum; in spijkerbroek en zonder corsage. Life goes on. Toch aardig dat ik mijn broer een keer in mijn leven in een krijtstreeppak heb mogen zien. Hij gaat het pak thuis in Australië weggooien, zegt ie. Een beetje dwars is ie gelukkig nog wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten