Spit

Onze vakantie deze zomer had een nogal hoog calamiteiten niveau.

Het begon in een bos nabij Ommen. Ik had mezelf nogal ingewikkeld neergevleid op een rustieke boomstam op een open plek in het bos. Soms denk ik dat ik een slangenmens ben, en zo’n aanval moet het vast geweest zijn. Toen ik opstond merkte ik niks, maar toen ik Zonne’s billen wilde afvegen, bleek dat ineens niet zo erg meer te lukken; pijn in mijn rug. Ik waarschuwde Debbie, de moeder van Florian, waarmee ik in het bos was, dat ik spoedig zou gaan flauwvallen. Zij dacht nog ‘geintje’, maar na enkele seconden lag ik languit met mijn gezicht in het zand. De kinderen prevelden zacht mijn naam en snapten niet waarom ik zo plotsklaps was gaan slapen. Debbie goot een paar flesjes water over mij heen en zo werd ik even later weer wakker. Zij belde 112 en noemde als plaatsaanduiding ‘het bos’. Toen ze daar bij de centrale geen genoegen mee namen, moest ze er ook nog op uit om op zoek te gaan naar een ANWB-paddestoel (wij fietsten namelijk, heel ouderwets en onverantwoordelijk, nog zonder GPS).

Na een paar minuten kwam, als in een droom, de ambulance onze open plek binnengereden. Twee montere broeders sprongen eruit om mij met hun montere broeder-humor wel weer even snel op de been te helpen. Kreeg zelfs nog een heerlijke massage; echt een aanrader om ze eens te bellen als je daar in een bos eens zin in krijgt! Maar ondanks alles kon ik met geen mogelijk meer op een fiets. De broeders waren zo aardig om mij, Zonne en de fiets in de ambulance naar de dokter te brengen. Ondanks mijn overdreven enthousiaste houding in de ambulance, vond Zonne het vooral behoorlijk griezelig om ineens tot het ziekenvervoer te behoren. De dokter constateerde spit, een begrip dat ik voorheen vooral met 80+ associeerde, en gaf me pijnstillers. Een paar dagen later kon ik weer lopen.

De laatste dag van de vakantie had Sig ineens last van haar buik. Ik dacht nog ‘geen zin om de tent in te pakken, zeker’, maar ze bleef wel erg goed in haar rol. Uiteindelijk pakte ik, behalve de tent, ook Sig in en werd ze achter in de camper op een bank vervoerd. Bij haar moeder aangeland kwam de dokter erbij (na veel zeuren) en toen bleek dat hij toch een blinde darm infectie vermoedde. Zo werd Sig in een alternatieve ambulance, de auto van Frank, naar het ziekenhuis vervoerd, waar helaas, helaas, het ontstoken stukje darm operatief verwijderd moest worden. Twee dagen mochten de Alkmaarse zusters haar verwennen, voordat ze werd ‘ontslagen’. Daarna volgde nog weken uitzieken.

Als twee sterke jonge vrouwen gingen we op reis, als twee wrakken keerden we terug. Oost, west, thuis best.