Aandacht

Stel, je schrijft een artikel op je werk en er komt een pop-up op je beeldscherm dat je weer een nieuw e-mailtje hebt. Je moet de neiging onderdrukken om hem te gaan openen. Stel, je hebt eens een goed gesprek met je partner over de zin van het bestaan en er komt een SMS-je binnen of erger, een telefoontje. Je kunt het gesprek voortzetten, maar afgeleid ben je wel. De buitenwereld dringt zich aan je op. Kinderen zijn ook van die fantastische ‘attention-suckers’ (term geleend van een ex-collega), die helemaal geen rekening houden met waar je mee bezig bent.

Een ding tegelijk doen is voor 'losers'; een beetje modern mens gaat niet meer alleen sporten, maar tegelijk TV kijken of muziek luisteren.Is dat momenteel niet het probleem van velen; aandacht? Of liever het gebrek eraan, of misschien de moeilijkheid van het goed verdelen van je aandacht? Naar aanleiding van een gesprek met Akke op een terras van de week hierover- een gesprek overigens waarbij we probeerden met zoveel mogelijk aandacht naar elkaar te luisteren, wat eigenlijk best moeilijk is- stuurde zij mij een artikel van Marjoleine de Vos, redacteur van het NRC Handelsblad, over ‘multitasken’.

De schrijfster verwerpt de himmelhoch-juigende stemming rondom het multitasken en stelt dat de mens eigenlijk niet in staat is om meerdere dingen tegelijk te doen. Je hoort het toch als iemand aan de telefoon stiekem probeert ook nog een e-mailtje te tikken en zaken als telefoneren en autorijden/fietsen/skaten gaan gewoon ook niet heel lekker samen. Ik ben het grondig met haar eens. Haar voorstel is om alle dingen die we moeten doen NA elkaar te doen in plaats van tegelijkertijd en dan met volle aandacht; seriële volle aandacht (SVO) noemt ze dat. Want er is ook uit onderzoek gebleken dat alles half doen erg slechte resultaten oplevert; je doet dingen slechter en je onthoudt er niks van.

Goed, de theorie is helder. Nu nog de praktijk. Zal ik dan maar niet meer, zodra ik thuis kom, de computer aanzetten? Zal ik dan maar niet meer een weblog bijhouden waardoor ik veel mensen opzadel met de ‘burden’ het ook nog te gaan lezen? En de ergste vijand van de SVO ben je altijd nog zelf. Het zijn niet alleen de SMS-jes en mailtjes die verstoring veroorzaken, maar vaak ook je eigen dwangmatige gedachten aan andere dingen dan die waar je op dat moment mee bezig bent. Hoe vaak ga je nu helemaal op in dat wat je aan het doen bent? Dat doet me dan weer denken aan ‘De kracht van het NU’; een boek dat ik nu herlees, omdat het me twee jaar geleden zo inspireerde. Ik blijk er weinig van onthouden te hebben. Zeker ook nog met iets anders bezig geweest.