Ramadan

In het kader van de ramadanfestival ging ik vorig jaar bij een islamtische familie eten. Omdat het dit jaar weer kan, zal ik jullie mijn verslag van toen niet onthouden. Wie weet krijg je zin...

Ramadanfestival

Het overbruggen van een vermeende cultuurkloof begint al op de Albert Cuyp, waar ik, ik moet het eerlijk bekennen, expres een bosje bloemen aan het uitzoeken ben dat niet mijn smaak is. Ik denk ‘smaken verschillen’en probeer mij in te leven in de smaak van een islamitische familie die ik niet ken en waar ik straks ga eten. ‘Geen porum, dat bossie!’, zegt de marktvrouw dan ook. Is deze Amsterdamse directheid nou mijn cultuur?

Ik heb Matthijs meegesleept naar het diner. We zijn te vroeg en gaan op het bankje bij het huis in Slotermeer zitten wachten tot het zeven uur is. Als we vijf over zeven aanbellen – best spannend bij iemand die je echt niet kent- zegt onze gastvrouw heel direct en met een vrolijk gezicht ‘jullie zijn te laat!’. De drie andere gasten en de broer van de gastvrouw zitten al aan tafel. Zijn vrouw en de kinderen schuiven later ook aan. De drie andere gasten zijn allemaal vrouw, relatief jong en met een open blik. Dat wordt vast geen ruzie vanavond. Onze jonge gastvrouw heeft zich enorm uitgesloofd; er is heel veel heerlijk eten! Terwijl ze honderduit kletst over ramadan, de islam (‘ik ben niet echt praktiserend, hoor’), haar buurt en haar carrièrekansen, blijft de TV op de achtergrond beelden uit Mekka uitzenden. Haar broer vertelt over Marokko, Berbers en overeenkomst in taal (een van de gasten heeft Nederlands gestudeerd). Hij gaat, als het tijd is, weg om te bidden in de moskee. O ja, we waren al bijna vergeten bij een islamitische familie te gast te zijn. Na de muntthee moeten de kinderen nodig naar bed en de eerste gast moet haar bus terug naar Gouda pakken. In Gouda waren geen gastfamilies, zielig he. Wij stappen op, bedanken onze gastvrouw. Mijn lelijke bosje staat tussen de andere bossen bloemen en gekregen chocolade.
Heel bijzonder om van iemands gastvrijheid, verhalen en kookkunsten te hebben mogen genieten; en het kost niet eens iets! Vooral met dat laatste kun je indruk op autochtonen maken.