Dit weekend mijzelf ondergedompeld in de wereld die Lowlands heet. Was mijn eerste keer. Altijd al een laatbloeier geweest.
Nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien! En zoveel tenten op de vierkante meter! En zoveel rijen voor de WC! Ben ik de enige die zich- hangend boven de WC bril- afvraagt hoe je het in godsnaam moet organiseren dat honderden WC’s gemiddeld een keer per minuut worden doorgespoeld? En hoe je die immense circustenten krijgt opgebouwd? Nu verraad ik me; dit klinkt veel te nuchter en afstandelijk voor een festivalganger. Inderdaad, ik vind onderdompelen stiekem best moeilijk. Het ‘outsiders’ perspectief gaat mij van nature het beste af. En dat is natuurlijk niet de bedoeling; Lowlands moet je ‘ondergaan’. Iets minder koffie en iets meer bier had kunnen helpen.
De namen op de T-shirts van de festivalgangers voorspellen waar zij hun feestje gaan vieren. Bandjes met namen als The Hives, The Hoosiers en The Kooks spelen voor een publiek dat al van ze houdt voordat er één noot gespeeld is. Het erbarmelijke geluid bij de Dropkick Murpheys houdt de crowdsurfers niet tegen; gefeest zal er worden! Bij Franz Ferdinand wagen Jolanda en ik ons vlakbij het podium. Als de eerste tonen klinken springt het publiek als één man op en neer; staan blijven kan niet, want de schouders van de buren tillen je vanzelf omhoog. Grappig gevoel en blij dat ik geen teenslippers draag.
Mijn muzikale hoogtepunten bevinden zich opvallend vaak aan het begin van de dag en in de kleinste tenten. Ik ben duidelijk een ‘koffie-concert’-type. Erg genoeg blijkt ook bij mij dat mijn favorieten voor het festival dezelfde zijn al die erna. Ane Brun maakt, samen met haar strijkers, prachtige muziek. Een lust voor het oor, na al die stoere schreeuwerigheid. Ook Lucky Fonz III is een verademing, met zijn ontwapenende presentatie en zijn mooie liedjes.
Op de derde dag ben ik gewend aan de mensenmassa en aan de ranzige geuren die af en toe opstijgen uit de afvalbakken. Ik geniet van de vreemde uitdossingen waarmee mensen op het festival verschijnen (zie foto). Ook heel fijn om te zien dat het inmiddels ‘cool’ is om helblauwe oordopjes uit je oren te laten piepen en niet meer ‘cool’ om je oren voorgoed te laten verkloten door de Sex Pistols.
Als de eerste regendruppels vallen, besluiten de stoerste jongens in hun blootje een slip-wedstrijd op het gras te beginnen. Ze worden door duizenden, inclusief mijzelf, toegejuicht vanuit de droge tent. Het is gelukt; eindelijk heb ik het Lowlands-gevoel te pakken.
Nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien! En zoveel tenten op de vierkante meter! En zoveel rijen voor de WC! Ben ik de enige die zich- hangend boven de WC bril- afvraagt hoe je het in godsnaam moet organiseren dat honderden WC’s gemiddeld een keer per minuut worden doorgespoeld? En hoe je die immense circustenten krijgt opgebouwd? Nu verraad ik me; dit klinkt veel te nuchter en afstandelijk voor een festivalganger. Inderdaad, ik vind onderdompelen stiekem best moeilijk. Het ‘outsiders’ perspectief gaat mij van nature het beste af. En dat is natuurlijk niet de bedoeling; Lowlands moet je ‘ondergaan’. Iets minder koffie en iets meer bier had kunnen helpen.
De namen op de T-shirts van de festivalgangers voorspellen waar zij hun feestje gaan vieren. Bandjes met namen als The Hives, The Hoosiers en The Kooks spelen voor een publiek dat al van ze houdt voordat er één noot gespeeld is. Het erbarmelijke geluid bij de Dropkick Murpheys houdt de crowdsurfers niet tegen; gefeest zal er worden! Bij Franz Ferdinand wagen Jolanda en ik ons vlakbij het podium. Als de eerste tonen klinken springt het publiek als één man op en neer; staan blijven kan niet, want de schouders van de buren tillen je vanzelf omhoog. Grappig gevoel en blij dat ik geen teenslippers draag.
Mijn muzikale hoogtepunten bevinden zich opvallend vaak aan het begin van de dag en in de kleinste tenten. Ik ben duidelijk een ‘koffie-concert’-type. Erg genoeg blijkt ook bij mij dat mijn favorieten voor het festival dezelfde zijn al die erna. Ane Brun maakt, samen met haar strijkers, prachtige muziek. Een lust voor het oor, na al die stoere schreeuwerigheid. Ook Lucky Fonz III is een verademing, met zijn ontwapenende presentatie en zijn mooie liedjes.
Op de derde dag ben ik gewend aan de mensenmassa en aan de ranzige geuren die af en toe opstijgen uit de afvalbakken. Ik geniet van de vreemde uitdossingen waarmee mensen op het festival verschijnen (zie foto). Ook heel fijn om te zien dat het inmiddels ‘cool’ is om helblauwe oordopjes uit je oren te laten piepen en niet meer ‘cool’ om je oren voorgoed te laten verkloten door de Sex Pistols.
Als de eerste regendruppels vallen, besluiten de stoerste jongens in hun blootje een slip-wedstrijd op het gras te beginnen. Ze worden door duizenden, inclusief mijzelf, toegejuicht vanuit de droge tent. Het is gelukt; eindelijk heb ik het Lowlands-gevoel te pakken.
3 opmerkingen:
Haha nou inderdaad het Lowlands gevoel, het is hard werken maar je toch altijd zoveel grappige en leuke onverwachtse dingen.
Het straattheater is wel echt mijn favoriet. Heb je die lopende ogen gezien? Het was volgens mij dit jaar wel drukker dan ooit en dat heb ik ook laten weten bij het zeik loket;-) xx
Hallo anoniempje! Ik wil toch wel graag weten wie je bent; want ik wist niet dat er onder die 55.000 mensen mensn liepen die mijn weblog lezen!
Hey Chris.
Goeie column zeg! Laat jezelf nou even ontdekken, dan kan je volgend jaar misschien gratis naar Lowlands.
Mij lukte het trouwens om mezelf tegelijk onder te dompelen en me te verwonderen. Ik keek geregeld tijdens een optreden bewonderend en verwonderend naar die enorme tent boven ons. Ja, ik kan best multi-tasken!
Groetjes van Jolanda.
Een reactie posten