American Dream

Op nog geen twee uur rijden van New York richting het noorden bevind je je in een andere wereld. Hier, op het platteland van Amerika, kan het contrast met de stad vol hoge gebouwen, lawaai, verkeer en mensenmassa’s haast niet groter. De dorpjes zijn stil, lieflijk gebouwd op een heuvel, omringd door bomen in vurige kleuren en met huizen van hout en sfeervolle veranda’s. Het lijkt wel een sprookje. Er heerst hier een bijna surrealistische vrede.

Zo rijden wij een dergelijke ‘luchtbel’ -een dorpje dat Westhampton heet- binnen op een zonnige dag. We treffen het. Vandaag is er een herfstfestival. Op het centrale grasveld begint het festijn met een demonstratie van een Border Collie (hond) die een troep ganzen probeert te laten slalommen. De ganzen willen natuurlijk weer niet. Daarna volgt in het trage tempo van de countryside een demonstratie bijlen gooien, bomen zagen, pompoenen slingeren met een katapult, vogelverschrikkers maken en boeketjes maken van siermais. De oudere dames van het dorp staan trots achter het kraampje met heerlijke taarten, waarvan de opbrengst gaat naar de plaatselijke bibliotheek. Wij lunchen met bosbessentaart, verse donuts en brownies. De mensen zijn vriendelijk, de zon schijnt, iedereen is gelijk, het leven is mooi.

De middag eindigt met het grote spektakel: The Great Pumpkin Roll! In een grote stapel zoekt iedereen een mooie pompoen uit, zet zijn naam erop en laat hem vervolgens tegelijk met de rest van het dorp de heuvel af rollen. Wiens pompoen het verste komt heeft gewonnen. Wij doen alle drie mee (al blijkt het toch vooral voor kinderen) en hollen opgewonden achter onze pompoenen aan naar beneden. Eenmaal beneden zien we het golfkarretje passeren waarin twee heren gewichtig de twee winnende pompoenen op hun schoot hebben. Helaas, geen internationale winnaars in Westhampton vandaag.

Met rode wangen van de wedstrijd eten we op strobalen bij een groot vuur dat is aangestoken. Het hele dorp haalt wat zoete bonen, een hamburger en een chocolate chip cookie om op te eten bij het vuur. Wij voelen ons opgenomen in de gemeenschap en warmen ons aan de aandacht en het vuur. Als het donker wordt moeten we naar onze auto, waarin we slapen. Nog even kijken we achterom naar het witte kerkje, de heuvel en de nu verlaten straat. Het leek wel een droom.