Naast hulpsinterklazen zijn er nu ook hulpmoeders. De hulpmoeder is op dit moment een nog wat onbelicht verschijnsel in onze samenleving. Het komt er in het kort op neer dat een hulpmoeder geen barende of ‘bewust-voor-baby-gekozen-moeder’ is, maar één die toevallig in een kinderrijke relatie terecht is gekomen en die derhalve als hulpje van de moeder fungeert.
Hoe kan het dat ik dit alles zo helder en secuur weet te formuleren? Klopt! Ik ben er zelf één! En sterker nog, ik ben nog nooit een andere hulpmoeder tegen gekomen! Alle kindjes uit de klas worden thuis braaf door hun ouders voorgelicht dat Zonne wel twee moeders heeft. Als de kindjes dit vervolgens tussen het knutselen door aan haar terugkoppelen trekt ze een verbaasd gezicht. Voor zover zij weet heeft zij een mama en een ‘Chrissie’, een moeder en een hulpmoeder.
Dat dat in ons geval toch weer iets heel anders is dan twee mama’s, daar wil ik die toch al overprikkelde kleuterhoofden niet al te veel mee belasten en daarom laat ik mij derhalve graag misbruiken voor een portie goed bedoelde voorlichting over verschillende samenlevingsvormen. Het kan overigens nog ingewikkelder. Het eerste meisje met drie moeders heeft zich inmiddels gemeld in Zonne’s klas en het is nog totaal onduidelijk wie daar de hulpmoeder is!
Na vier jaar rijp beraad heb ik besloten om een kinderzitje achterop mijn beachcruiser te laten monteren, een grote psychische stap, maar verder ben ik natuurlijk een moeder van niks. Ik ga uit wanneer het mij blieft en als het opvoedkundig te moeilijk wordt dan verwijs ik door naar de echte moeder.
Deze week moest ik er echter aan geloven. De echte (wil de echte moeder nu opstaan!) was twee dagen filmen in de provincie, dus ik had zowel dag als nacht de zorg over het kind. Bleek ze uitgerekend die nacht via haar keeltje haar gehele pastamaaltijd terug te willen geven aan haar pasgewassen lakentjes! Ojee! Hoe verdrijf je stank, verwijder je de maaltijd uit de lakentjes en van de muren, troost je, verwijder je een stukje penne uit haar haar en vind je een nieuw schoon slaapplekje en dat alles op het zelfde moment? Ai! De hele nacht bleef ze overgeven en ik voelde mij, zo wakend en zorgend en geroutineerd het bedlampje maar weer aanklikkend, net een echte moeder. Zo met zijn tweetjes in ‘Het Grote Bed’ leek het toch heel wat. Al bleef ze na iedere kotspartij wel hartverscheurend om haar moeder roepen en daarmee bedoelde ze denk ik niet de hulpmoeder.
De volgende nacht was het weer raak en de echte moeder nog steeds niet op het nest. Deze keer weigerde het kind ook nog alle zorg en riep bibberend in haar onderbroek, terwijl ze de aangereikte deken wegtrapte, ‘je moet wel goed voor me zorgen!’. En dat dan drie kwartier lang bleek een flinke aanslag op mijn hulpmoeder-vaardigheden. De echte kwam thuis, zag een slapend kind en een totaal doorgedraaide hulpmoeder. Ik heb weer meer bewondering voor het vak van moeder. Hulpmoeders zijn werkelijk slechts een slap aftreksel. Net als die hulpsinterklazen trouwens.
2 opmerkingen:
Hoi Chris,
Wat een aangrijpend verhaal, Spoorloos is er niets bij. En als vader van een bijna 2-jarige kan ik me er veel bij voorstellen. Want een papa is eigenlijk ook een hulpmoeder. Als de nood aan de man is, is er de roep om een vrouw: mama! Ben je alleen thuis, geen vrouw te bekennen, toch de vraag "worisch mama"? Bij de buren klinken voetstappen, er verschijnt een denkrimpel op Bloems voorhoofd: "mama"? We kijken als tijdverdrijf in een reclamefolder, bij de eerste foto waarop een persoon met lang haar, "isse mama".
Nu is het bij jonge kinderen zo, dat moeders een natuurlijke voorsprong hebben vanwege die 9 maanden van symbiose met het ongeboren kind. Maar er is dus hoop Chris, voor ons hulpmoeders. Zodra kindlief zat is van het getut, is daar het logische alternatief: de hulpmoeder. Hoezo huiswerk en op tijd naar bed? Bomen klimmen! Vuurtje stoken. Schaatsen! Hier, het eerste biertje..... o jee ben je wat misselijk? Gelukkig daar heb je mama.....
(Hulpsinterklazen zijn trouwens ook altijd mannen.)
Ha Ruud. Wat fijn te lezen dat je een en ander herkent. Ik dacht zelf ook al eerder; zijn sommige papa's ook niet een soort hulpjes, maar met dat verschil dat de meeste papa's bewust voor het nageslacht in kwestie hebben gekozen. Maar de rol in het 'gezin' kan er erg op lijken. Er er zijn natuurlijk best veel 'hulpvaders' die een vriendin van het internet hebben getrokken met al een schare aan kinderen.
Ik heb hoop voor de toekomst, al heb ik dan wel weer een vriendin die zelf ook weer heel goed vuurtjes kan stoken, bomen klimmen en schaatsen. Zucht. Ik ga wel met het kind muziek maken en haar haar eerste kleine columnpjes laten schrijven. Ik ben heus wel ergens goed in, ik kom er nog wel op.
En oja, ik ken overigens ook wel wat vrouwelijke hulpklazen!
Een reactie posten