dinsdag 17 februari 2009

Muisstil


Als ik muisstil in mijn keuken zit te lezen, hoor ik gefriemel bij het aanrecht. Een dikke muis rent vanachter mijn waterkoker het hele aanrecht over naar mijn wasmachine. Zijn vriendin, al net zo’n zwaargewicht, rent eerst achter hem aan en daarna trekt ze haar eigen plan. In plaats van mijn gebruikelijke schrikreactie op iets bewegends in mijn keuken, besluit ik geen vin te verroeren en eens te kijken wat die beesten zoal uitvreten als ze zich onbespied wanen.

Hij heeft als uitvalsbasis het onduidelijke gat bij de wasmachine. Behendig klimt ie vervolgens op mijn houten wasrek om vervolgens parmantig over mijn NET AFGEWASSEN VAAT te paraderen! Wat denk ie daar te vinden? Een muis kan toch ook wel op zijn natte pootjes natellen (en anders onraad ruiken door de lucht van Ecover Citroen) dat er echt geen kruimeltjes meer liggen op pasgewassen vaat? Ook schuimt hij de ruimte onder het rek af en gaat vervolgens een beetje tussen de koffieboontjes lopen foerageren.

Zij ‘doet’ ondertussen de rechterkant van het aanrecht, met verdwijntrucs achter het snijplankje om vervolgens weer triomfantelijk tevoorschijn te komen. Ik applaudisseer niet uit angst voor het einde van de voorstelling. Ze heeft hem, die dikzak, duidelijk niet veel meer te melden. Ik denk dat ze al lang getrouwd zijn, onverstoorbaar lopen ze hun eigen wijk. Zij doet het gasfornuis er ook bij en gaat me toch een partij uitgebreid op mijn handige pannekoeken-omdraai-spaan zitten met haar vieze muizenkont! En dan zou ik morgen weer nietsvermoedend een pannekoekje bakken. Gadverdamme!

Als ze uitgezeten is, klimt ze heel behendig (dat heb ik dus ook nog nooit live gezien) langs de buizen omhoog om zich vervolgens een kwartier IN mijn geiser te verstoppen! Als ik overweeg om de douche heet aan te zetten is ze er alweer uit, op weg naar haar pannekoeken-spaan-troon. Nu wordt het me te gortig. Ik schiet uit mijn stoel omhoog en loop dreigend de drie stappen naar het aanrecht. Ze is maar een klein beetje verschoven. Vanaf de zoutpot kijkt ze me verveeld aan. Als ik bries en schreeuw en klap tegelijk verdwijnt ze schoorvoetend achter het fornuis. Als een puber die slechts met fikse tegenzin in beweging komt als hij de klas wordt uitgestuurd. Hondsbrutaal, die Amsterdamse muizen.

Geen opmerkingen: