Heb vandaag zo’n dag waarin ik stapeltjes papier aan het wegwerken ben. Stapeltjes op de eettafel, stapeltjes naast de printer; elk hoekje vrije ruimte heeft een weerzinwekkende aantrekkingskracht op ‘het stapeltje’. Talloze ongelezen exemplaren ‘Internationale Samenwerking’, ooit op geabonneerd ‘want-je-wilt-het-toch-een-beetje-bijhouden’. Nou, blijkbaar niet dus. Krantenbijlagen, foto’s, Filmkranten, NL20’s, kindertekeningen, tijdschriften, Allerhande-recepten; allemaal notoire bevolkers van het fameuze stapeltje. Het zijn blijkbaar categorieën waar nog geen duidelijke plek voor is in je huis. De daklozen van je woning. En eenmaal rijp voor de papierbak vormen ze stille getuigen van je recente bestaan. Daar glijden letterlijk je laatste maanden door je handen.
Begrijp nooit waarom de huizen van sommige mensen er van binnen uitzien als de VT Wonen. Geen enkel stapeltje! Leven deze mensen wel echt? Hoe controleren zij in godesnaam de stroom papier die toch ook wel hun huis zal binnenwaaien? Soms hebben ze wel een stapeltje, maar dan een hele nette. Tijdschriften van groot naar klein, dat soort werk. Onbegrijpelijk.
In de stellige overtuiging dat ik VT Wonen toch nooit ga halen, moet ik vandaag constateren dat er wel een bevrijdende werking uitgaat van het wegwerken der stapels. Heerlijk vind ik het. Weg Uitkranten, weg kindertekening (ze zal er toch niet per ongeluk een keer naar vragen?), weg overtollige ruis uit mijn leven. Het mijzelf ontdoen van dingen die vragen om aandacht geeft soms zelfs meer voldoening dan het aandachtig lezen van de stukken zelf! Dat is raar; je bent het blijkbaar liever kwijt dan rijk! Mijn zelfopgelegde informatiebehoefte blijkt een last op mijn schouders. En al die CD’s die ik pas in de kast mag zetten als ik ze minstens een keer met volle aandacht heb beluisterd. Ik geniet niet meer van muziek; ik werk af. Ik consumeer niet, nee, ik structureer.
Met weemoed denk ik aan mijn reizen met een rugzak van maximaal 55 liter. Okay, 65 dan. Dan blijkt 65 liter genoeg om van te leven en dan voel je je, sjouwend en zwetend in Thailand bij 35 graden, toch licht, want totaal bevrijd van de overdaad. Misschien toch maar op zoek naar een kleiner huis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten