Het was vrouwendag. Akke en ik waren ‘s middags in De Balie om door Angela Groothuizen ‘herself’ geïnterviewd te worden over een etentje dat was georganiseerd bij Akke thuis. Dit alles in het kader van de Mama Cash-campagne ‘Cooking up a revolution for womens rights!’. Angela wilde weten of we lekker hadden gegeten en of het gezellig was; kortom, echte feministische thema’s. De hele zaal was afgeladen met vrouwen; het blijft bijzonder om je op basis van je sekse/gender te groeperen. Dan valt des te meer op hoe verschillend al die vrouwen zijn. Dat heb ik nou ook altijd in de sauna.
Misschien kwam het door het biertje na afloop. Misschien door al die verschillende vrouwen. Misschien door de lente die buiten De Balie voorzichtig de krokusjes uit de perkjes omhoog deed komen. Misschien ben ik wel teveel een huismus geworden of was het niet slim om weer geen Carnaval in het Zuiden te vieren. Inderdaad, waarschijnlijk was het een combi….maar ik kreeg toch zo’n VERSCHRIKKELIJKE zin om te dansen! En dat overkomt me, het moet gezegd, maar zelden. Nu nam zich echter een zinderend gevoel van mij meester, een broeierigheid die zich alleen maar wilde ontladen in een spetterende schreeuw van levensvreugde! Yeah! Let’s dance! Let’s party!
Ak was niet helemaal lekker en ging naar huis. Ik had mijn vriendin in mijn eigen huis besteld, dus nu zelf niet naar huis gaan, zou best onvriendelijk zijn. Bovendien, in mijn eentje uitgaan leek me dan weer minder gezellig. En wie kun je nou bellen met zo’n acute wens op een verlaten zondagmiddag? Alleen het nadenken daarover bekoelde mijn enthousiasme.
Braaf thuisgekomen was ik zo onrustig als een doorgedraaide tijger in Artis. Ik bleef maar rondjes lopen. Pakte een biertje uit de koelkast (doe ik nooit, dus mijn bier is altijd over de datum) en besloot; ‘ik niet naar de disco, dan de disco maar naar mij’. Vanwege de buren zette ik mijn koptelefoon op, geluid flink hard en…helemaal los ging ik op de dans CD’s die ik voor mijn laatste feestje maakte. Franz Ferdinand, The White Stripes…. bloesje uit…… Africando en Dusty Springfield…… was dat echt zweet op mijn rug?
Wat een uitkomst dit! Een erg sociale danser ben ik toch al nooit geweest en nu hoefde ik niet eens met iemand anders te dansen! Ondanks het redelijk korte draadje van mijn koptelefoon lukte het me om niet bij elke beweging tegen de bank te stoten. Sig hoorde in de keuken alleen mijn ingenieuze voetenwerk, veel gehijg en af en toe een valse flard poging tot meezingen. De gordijnen had ik dichtgedaan, want ik weet van De Parade hoe mensen er in de Silent Disco uitzien. Bizar.
Maar ik was gelukkig en voelde mij een vrije en onafhankelijke vrouw. Werd het toch nog een waardige vrouwendag.
1 opmerking:
Misschien toch wel een idee, een koptelefoon! Ik ben eigenlijk een ontzettende niet-walkman/diskman/ipod-mens; vind dat afgesloten zijn van de wereld helemaal niet fijn. Vind het niet zozeer hoog nodig om te dansen -al is een avondje uit je dak welkom !-, wel om muziek weer eens wat intenser te beleven. Toen we vorige week hier in de keuken REM & Patti Smith zaten te luisteren, vroeg ik me de hele tijd af waarom het deze keer niet zo'n overweldigend en heftig nummer was zoals ik het me herinner. Ik zei er al wat over tegen je maar dacht dat het eraan lag dat het gewoon altijd anders is als je iemand liedjes laat horen die bij jouzelf veel emoties oproepen. Maar het zat 'm gewoon echt in dat volume -niet de hard de kids slapen net........-. Tijdje terug hoorde ik ook ineens meer lagen in de liedjes van Ane Brun. Vreemd, dacht ik, die cd heb ik al meer dan een half jaar echt grijs gedraaid. En toen realiseerde ik me dat ik 'm deze keer harder had staan dan anders....... Vond 'm al mooi en dan toch nog vanalles gemist.
Wij hebben alleen van die diskman-dingen liggen, ik ga voor zo'n echte, zo'n grote. Keukentafel aan de kant en jawel........ Weer eens wat anders dan rondjes springen met Nori op Putumajo Reggae Playground.
Een reactie posten