Lejo

Het hulpmoederschap kent vele verschrikkingen. Gewekt worden door een te wakkere kinderstem op een te vroeg uur, een permanent afgeleide partner en het uren en uren verplicht verpozen in een van de vele speeltuintjes die Amsterdam rijk is, vormen slechts een willekeurige greep uit het totaalpakket aan ontberingen.

Er zijn echter, toegegeven, ook heus wel zonnige kanten aan het hulpmoeder-bestaan. Naast het optimaal benutten van je dag (want toch vroeg gewekt), het ongemerkt doen van de raarste uitspraken (want je partner is toch afgeleid) en het uren en uren geoorloofd nutteloos niksen (zogenaamd druk met kijken of het kind niet van de schommel valt), is dat vooral het schaamteloos meegenieten van kinderboeken, -theater en films.

Heerlijk vind ik het om mijn overwerkte brein te ontspannen bij een DVD’tje van Molletje of Buurman & Buurman. Mijn eigen Tv-kijkend verleden blijkt achteraf gezien een goede voorbereiding op de universiteit, want zowel Paulus de Boskabouter, Meneer de Uil als Calimero blijken hoogst ingewikkelde taal uit te slaan, waar geen moderne kleuter een touw aan vast kan knopen. Ook zo fijn zijn de boekjes over hazen met liefde van hier tot naar de maan en van eendjes met brilletjes naar hun eerste schooldag of van Heksje Foeksia die rondvliegt op haar vliegende tandenborstel. En dan moeten we Pluk en de GVR nog allemaal krijgen!

Vanmiddag was ik weer blij met het excuus-kind waarmee ik mijzelf toegang verschaf tot de wonderlijkste theatervoorstellingen. Deze keer een van Lejo. Lejo doet de hele show alleen maar met zijn handen. En die handen veranderen van een loeiende stier in een clowntje in een wegvliegende vogel. Lejo is dus een behoorlijk handige jongen. Ik zat ademloos naar hem te kijken; naar zijn handen en naar zijn hoofd. Wat een vrolijk hoofd! Echt zo’n hoofd waarmee je wel theatermaker MOET worden. Hieronder volgt een korte impressie van Lejo’s handen. Voor zijn hoofd moet je zelf maar eens een voorstelling gaan bekijken.

Safari

Voor mensen die door de 100%Crisis geen geld meer hebben voor een verre vakantie (ik ken ze niet, jij?) heb ik een tip. Safari in Nederland. Nee, niet in een busje vol makke schapen door de Beekse Bergen, maar een heuse wild excursie. Net als in Kenia en Zuid-Afrika moet je wel vroeg op. Maar dat is dan ook een van de weinige nadelen.

Zo reden wij op een zaterdag om zeven uur ’s morgens de straat uit. Voor mij was het een verrassing waar ik zou belanden -ik had al flink gesputterd over de aanvangstijd van dit feestje- maar ik zou ‘er echt geen spijt van krijgen’, had mijn vriendin bezworen. En toegegeven, als je eenmaal uit bed bent, zijn die vroege ochtenden in de stad eigenlijk heel bijzonder. En niet alleen in de stad, zou later blijken. In de auto ontving ik, net als in een spelshow, een envelop met een aanwijzing; het uitgeknipte hoofd van een hertje landde op mijn schoot. Net iets te laat arriveerden we op de plaats van bestemming; een bos in ’s Gravenland (waar? Bij Hilversum in de buurt).

In de verte zagen we een groepje mensen staan, rondom een man die later bleek de boswachter te zijn. Wij voegden ons, excuses prevelend, bij het gezelschap wat later bleek een kudde mensen op reeënexcursie te zijn. Ik heb nooit zoveel met de natuur, tenminste niet in excursiezin. Ik vind het heerlijk om al pratend door de natuur te wandelen, maar ik ben niet zo’n verrekijkerig type. Dus de keuze voor dit verrassingsuitje van vriendin was uiterst gewaagd. We staken in onze stadse kledij ook vreemd af tegen de groene laarzen en de afritsbroeken. Maar toen de boswachter eenmaal de nog warme kuiltjes aanwees waar –waarschijnlijk vannacht nog!- de reeën in hadden geslapen kon ik toch niet anders dan met het mondje gesloten en de oogjes op scherp de groep volgen die van de gebaande paden het bos in trok.

Na een tijd zagen we in de bedauwde velden de witte kontjes van een vijftal reeën. Alle telescooplenzen werden in gereedheid gebracht en er werd driftig geklikt. Ik genoot van de aanblik, van de herten en van de mensen. En we hadden mooi wel wild gespot! Aan de andere kant van het bos waren wij het zelfs die de reeën als eerste zagen. Na één excursie al geoefende kijkers. Berefanantiek.

Om met Farce Majeur te spreken.. dat kan toch allemaal maar,….dat kan toch allemaal maar,….. dat kan toch allemaal maar in Nederland! Dus mocht je je na een feestje om zeven uur ’s morgens nog niet wild genoeg voelen; je weet waar je moet zijn.

Babyfoon

Als het kind slaapt op de zolderkamer staat de babyfoon aan. Het is allang geen baby meer, maar je wilt haar toch horen roepen als haar bed weer eens vol zelfgefantaseerde spinnen zit of wanneer ze lijdt aan een acute dorstaanval.

Van de week kreeg ik een rolberoerte. Uit de babyfoon kwam ineens een snurkgeluid. Geen kleuter gesnurk, maar duidelijk de snurk van een man op leeftijd. Het was een hard en zagend geluid. Vol ongeloof ben ik gaan kijken bij de kleuter, die wel ademde (…oh, gelukkig) maar niet snurkte! Wie is dan in godsnaam die kerel die, snurkend en wel, mijn woonkamer binnendringt? Ik vind het wel erg intiem worden allemaal! Mijn buren zijn, voor zover ik weet, allemaal jong en niet zo diep snurkend.

Toch moet er ergens in De Pijp een man in bed liggen te snurken op tijden dat alleen kleuters in bed liggen. Heel fascinerend. En wat voor geluiden ga ik allemaal nog meer ontvangen op dat wonderdoosje dat babyfoon heet? Wel fijn om te weten dat ik met deze snurkende man blijkbaar precies op één golflengte zit.