Lejo

Het hulpmoederschap kent vele verschrikkingen. Gewekt worden door een te wakkere kinderstem op een te vroeg uur, een permanent afgeleide partner en het uren en uren verplicht verpozen in een van de vele speeltuintjes die Amsterdam rijk is, vormen slechts een willekeurige greep uit het totaalpakket aan ontberingen.

Er zijn echter, toegegeven, ook heus wel zonnige kanten aan het hulpmoeder-bestaan. Naast het optimaal benutten van je dag (want toch vroeg gewekt), het ongemerkt doen van de raarste uitspraken (want je partner is toch afgeleid) en het uren en uren geoorloofd nutteloos niksen (zogenaamd druk met kijken of het kind niet van de schommel valt), is dat vooral het schaamteloos meegenieten van kinderboeken, -theater en films.

Heerlijk vind ik het om mijn overwerkte brein te ontspannen bij een DVD’tje van Molletje of Buurman & Buurman. Mijn eigen Tv-kijkend verleden blijkt achteraf gezien een goede voorbereiding op de universiteit, want zowel Paulus de Boskabouter, Meneer de Uil als Calimero blijken hoogst ingewikkelde taal uit te slaan, waar geen moderne kleuter een touw aan vast kan knopen. Ook zo fijn zijn de boekjes over hazen met liefde van hier tot naar de maan en van eendjes met brilletjes naar hun eerste schooldag of van Heksje Foeksia die rondvliegt op haar vliegende tandenborstel. En dan moeten we Pluk en de GVR nog allemaal krijgen!

Vanmiddag was ik weer blij met het excuus-kind waarmee ik mijzelf toegang verschaf tot de wonderlijkste theatervoorstellingen. Deze keer een van Lejo. Lejo doet de hele show alleen maar met zijn handen. En die handen veranderen van een loeiende stier in een clowntje in een wegvliegende vogel. Lejo is dus een behoorlijk handige jongen. Ik zat ademloos naar hem te kijken; naar zijn handen en naar zijn hoofd. Wat een vrolijk hoofd! Echt zo’n hoofd waarmee je wel theatermaker MOET worden. Hieronder volgt een korte impressie van Lejo’s handen. Voor zijn hoofd moet je zelf maar eens een voorstelling gaan bekijken.