Ruigoord

Vlakbij de Grote Stad, waarvan de inwoners zichzelf heel vrijdenkend en ruig vinden, staat een kerkje met wat huizen er omheen. Hier zijn ze nog veel vrijer en ruiger. Het dorpje heet dan ook Ruigoord.

Afgelopen weekend werd hier het Vurige Tongen Festival gevierd; drie dagen in teken van het gesproken woord, muziek en kamperen. Wij kwamen op de laatste dag nog even sfeer proeven. Wel met een (hippie?) camper, maar zonder blijven slapen.

Het eerste half uur voel ik me hier altijd burgerlijk. De wietlucht komt je tegemoet, zodra je je camperdeur opendoet en ik weet nog niet eens hoe je een fatsoenlijke joint moet rollen! Mensen lopen rond in de wonderlijkste uitdossingen -ah, daar hebben we natuurlijk Fabiola- en daar loop ik dan. In de stad misschien nog een tikje retro of alto, hier toch echt zwaar burgerlijk met m’n lelijke crocs en m’n gladde zonnebrilletje in het haar.

Al snel dringt door dat je het hokjes denken gerust achter je kunt laten in Ruigoord. Iedereen is (hopelijk) zichzelf en daardoor reuze verschillend.
En een adem dat dat geeft! En een vrijheid! Blijkbaar is die ogenschijnlijk vrije stad waar ik in woon toch nog een bepaald soort keurslijf. Je zou dit een alternatief keurslijf kunnen noemen, maar als je goed kijkt, zie je ook oude mannetjes in driedelig grijs met wandelstok en al een dansje maken voor het podium. En niemand die het gek vindt! En er zijn hier ook andere mensen met lelijke crocs of te nette kleren of helemaal geen kleren. Niemand vindt hier iets te gek.

Verweerde bordjes wijzen je naar verborgen juweeltjes als Tejoos Theetuin, waar je heeeerlijk in de zon kunt zitten tussen het riet en aan een meertje, genietend van een kruidige soep uit eigen tuin. Een juweel, maar ongeslepen, en daarom des te paradijselijker - nee, ik heb niks gerookt, dat vind ik gewoon. En de huizen, van buiten zo rijtjeshuiserig en braaf, zijn hier helemaal versierd met spreuken, beelden en andere uitingen van de creatieve geest. De geest mag gewoon uit de fles komen, zonder restricties. Zo is het ook met de optredens. Soms van een droevig soort amateurisme en dan ineens weer een vleugje fantastisch. Men probeert wat en soms lukt het!

Vanuit een van die oude rijtjeshuizen, uit een donkere, met tapijten bedekte en naar wierook stinkende woonkamer wordt buiten in het gras een goddelijk vismaal voor 7 euro geserveerd. We smullen, leunend tegen een aangespoelde tank en met onze tenen in een visnet. Hier hoef je niet aan een tafel, niet aan de fooi, niet aan de servetten. Geen pretenties, alles nonchalant, maar stiekem helemaal goed.

Hier word ik nou blij van. Van een wereld waarin alle slechte dingen in het leven even lijken uitgebannen. Van een wereld waarin nog gespeeld wordt door Grote Mensen; met taal, muziek of met beelden. Een utopie die je ook echt kunt bezoeken; daar rond dat kerkje aan het water.