Specht

Kleine Z. wordt iedere morgen wakker van het keiharde getik van een specht. En dat midden in de stad! Zou het soms een stads-specht wezen? Hij heeft zich keurig aangepast aan de omstandigheden en is, net zoals bij mensen, een tikje (of tokje?) luidruchtiger dan zijn provinciale variant. Deze specht hamert namelijk niet meer op een boom (hopeloos ouderwets), maar op een Pvc-buis, zodat zijn tok schalt over het gehele WG terrein. Niets vermoedende passanten kijken steeds onderzoekend in het rond als ze het typerende geluid horen; is dat nou een specht? De specht verschuilt zich ondertussen gierend van het lachen achter zijn Pvc-buis; echt kicken, die echo hier tussen die huizenblokken!

Ondanks het feit dat er spechten in de stad blijken te wonen, willen S. en ik toch een weekendje de stad uit. Er is tenslotte nog meer natuur te beleven! Ons reisdoel is Herberg Het Volle Leven in Appelscha. Al zeven jaar lukt het ons niet om daar eens te belanden, maar nu lijkt het zowaar toch een keer te gaan gebeuren. We fietsen vanuit Meppel naar Appelscha en genieten van het wonderschone landschap en de stilte onderweg. Dromerige schapen in heideachtige landschappen en aangeharkte tuintjes rond veel te grote en mooie boerderijen. Wat een weldadige rust heerst hier op een lome vrijdagmiddag! Weer eens wat anders dan in het weekend ‘lekker erop uit te gaan’ om dan vervolgens de gehele Randstad tegen te komen tijdens een NS-dagtocht!

Bij de herberg genieten we moe en voldaan van een glaasje in de laatste zon. Het is echt anders zo, zonder kind erbij. Veel meer aandacht voor elkaar, veel meer rust. Die is echter van korte duur. Tijdens het diner in de herberg staat ons tafeltje voor twee naast de grote familietafel, waar vier kleine kinderen om het hardst om aandacht brullen. “Marjo, toe nou, nog een laatste hapje…..” “Olivier, kom eens even bij mamma”. De herberg lijkt gevuld met kinderstemmen en ook de andere Grote Mensen tafels zijn er een beetje stil van. Misschien waren er meer mensen die een avondje ‘zonder’ hadden gepland? We negeren de kleuters in pyjama op de gang als we onze kamer opzoeken. We negeren de opgewonden kinderstemmetjes aan de andere kant van de muur als we in bed gaan liggen. Onze nederige wens is een lange nacht slaap in de stilte van de Drentse nacht. Laat ons voor een keer niet te vroeg gewekt worden door een kind…

Tok, tok, tok! Het is een specht die ons veel te vroeg wekt. Weliswaar eentje die nog ambachtelijk met hout werkt, maar ook door het in alle haast aangebrachte hoofdkussen op je oor, kun je hem nog best goed horen.

Uitslapen, kinderloos, spechtloos; het is allemaal ijdele hoop dit weekend. Maar goed, Drentse kinderen en Drentse spechten klinken toch echt heel anders dan we thuis gewend zijn. Morgen gaan we weer opgeladen terug naar het Amsterdamse grut dat praat met een 'Kinderen Voor Kinderen-accent' en onze Pvc-specht.