Tweede leven

Ineens vind ik dat ie eruit moet: mijn bank. Nog maar een paar jaar geleden aangeschaft na een verschrikkelijke zoektocht langs alle bankzaken van Nederland en nu al niet meer toereikend bevonden. Hij hangt wel lekker, maar hij zit niet zo en je kunt er al helemaal niet prettig op converseren met twee mensen. Niet dat ik dat ooit doe, maar het moet natuurlijk wel kunnen! Het is een soort sofa, zo een waar je ellenlange Freudiaanse monologen op kunt liggen voeren, maar dat wordt toch niet meer vergoed, dus weg met die bank!

Ik begin weer opnieuw aan een verschrikkelijke zoektocht langs alle bankzaken van Nederland. Ik sleep mezelf winkel voor winkel door Villa Arena, waar ik duizelig van de prijzen, de modellen en de naargeestige sfeer mij nog net, met de nodige mueslirepen tegen de onvermijdelijke suikerdips, heen weet te slaan. Ik vind het ook altijd zo zielig dat er nog mensen zijn die in dat soort winkels moeten werken. Hopelijk zijn ze gek op Facebooken, Sudoku of zich ontiegelijk vervelen, want klanten zijn er verder niet.

Op de Rozengracht stap ik nietsvermoedend een bankzaak binnen en vlij neder op een niet al te beroerd ogend bankje. Als ik het prijskaartje omdraai, blijkt er toch echt € 9.000 te staan, waarna ik, vriendelijke knikkend het pand weer snel verlaat. Zo zit ik, op mijn sokken om het loungegedeelte niet te besmeuren, op diverse canapeetjes door de hele stad. En ik word maar niet verliefd. Uiteindelijk slaat de vonk toch over in Zaandam; altijd al een stad die ik met romantiek associeer. Ik heb haar meteen gespot in de grote hal van Loods 5: ze is bruin en breed, heel meegaand, je kunt heerlijk op haar liggen en ze is ook nog eens in de aanbieding.

Mijn nieuwe liefde zal over twee weken bij mij thuis worden afgeleverd. In de tussentijd poog ik mij te ontdoen van mijn oude bank. Dat blijkt nog geen sinecure. Ik schrijf voor Marktplaats wervende teksten, maak zonnige foto’s en bel drie keer de advertentie ‘omhoog’, maar ik raak haar aan de straatstenen niet kwijt. Het enige bod dat er is, wordt stilletjes ingetrokken. De volgende fase lijkt mij de kringloopwinkel, maar die doen geen zaken in De Pijp of ze hebben een wachtlijst van tien dagen. Bovendien doen ze niet aan takelen. Voor alle mensen op 3 hoog, die niet 24-uur een takelploeg klaar hebben staan, toch een behoorlijke hindernis.

Op de dag van bezorging gaat dus de nieuwe erin en de oude er gelijk uit. Op deze zomerse dag kijken alle mensen op de terrassen in mijn straat hoopvol toe of ze misschien nog getuige mogen zijn van een fijn takelongeluk; iets met een geplette hond of een kapotte etalage, maar alles loopt gesmeerd. De buurvrouw van de winkel maakt speciaal een bord met ‘Gratis, meenemen aub’ en ik spreek actief voorbijgangers aan of ze mijn bank willen hebben. Niemand wil. De volgende fase is bij het grofvuil. Ik loop die avond nog vijf keer naar buiten, hopend op een kraker met een bakfiets die altijd al op zoek was naar een ‘zonnig gouden sofa’.

Als het zachtjes begint te regenen zijn eerst de kussens weg en daarna het onderstel. Godzijdank. Krijgt mijn oude bank toch nog een welverdiend tweede leven. Doodmoe van alle recyclepogingen nestel ik mij tevreden op mijn nieuwe bank.