Ook zo’n hekel aan voorstelrondjes? Ik wel, en ik ben zeker niet de enige. Mensen krijgen ineens vreemde vlekken in hun nek en raar afgeknepen stemmetjes als ze voor de groep moeten vertellen wie ze zijn en wat ze komen doen. Was de sfeer eerst nog gemoedelijk en spontaan, tijdens het voorstelrondje is die te snijden. Grapjes worden beantwoord met een beleefd glimlachje; iedereen is te druk met bedenken hoe zich eens minstens zo origineel voor te stellen.
Er is hoop! Voor het eerst van mijn leven had ik een leuk voorstelrondje. Hier volgt het recept. Tijdens de opening van het zomerprogramma van mijn werk (www.humanityinaction.org) in Kopenhagen, besluiten we een spontaan idee eens in de praktijk te brengen. Alle 22 studenten uit Nederland, Amerika en Bosnië, die de zomer in Amsterdam zullen doorbrengen, moeten één slechte gewoonte en één passie van zichzelf prijsgeven. De eerste student biedt aan te beginnen. Verdacht. En gelijk met de slechte gewoonte. Ze slaapt altijd met haar hond in haar bed. Dat hoort eigenlijk niet. Maar ja, de hond ruikt, als ze eerlijk is, net iets lekkerder dan haar vriend. En ’s morgens drinkt de hond thee met melk, zonder melk lust hij het niet. Op de plek in haar portemonnee waar haar vriend hoort te zitten, prijkt het portret van haar hond. En dit is nog maar student nummer 1. Er volgt nog een student die ieder dictaat met het kleinste vlekje erin afscheurt en helemaal opnieuw begint, soms tot vijf keer toe. Een ander moet van zichzelf altijd alles vier keer aanraken (op dat moment komt de directeur even kijken ‘hoe het gaat’; ze trekt een wenkbrauw op en vertrekt weer snel) en heeft een passie voor het dansen over groene heuvels bij een ondergaande zon. Dan hebben we een student die 72 uur achter elkaar naar soaps op DVD kan kijken en een ander die voortdurend hoopt ergens een celebrity te spotten. De klassieke sfeer van de voorstelronde heeft zich getransformeerd in die van een zelfhulpgroep. En toch, na deze ronde heb ik voor het eerst het gevoel echt iets te weten over iedereen. Dingen die te bizar zijn om te verzinnen en daarom juist weer heel erg ‘echt’ zijn. Enige probleem is dat we overduidelijk met een flink aantal weirdo’s opgescheept zullen zitten de komende weken. Maar gelachen hebben we wel.
maandag 30 juni 2008
Indianenstam
Amsterdam Oud-Zuid. Gisteren is er in het Sarphatipark een kleine, nog onontdekte, indianenstam opgedoken. De twee leden van de stam werden ondervraagd door de politie, maar leken niets te verstaan. Vervolgens werd de hulp ingeroepen van de redacteur van dit stadsblad, tevens antropoloog, teneinde communicatie met deze nieuwe bewoners van het park te bewerkstelligen. Daar gevreesd wordt voor agressieve uitbarstingen is besloten het park tot nader orde af te zetten voor het gewone publiek.
Voetbal-kater
Nog nooit heb ik mensen zo hard het Wilhelmus horen zingen als die avond, toen Nederland voetbalde in de kwartfinale tegen Rusland. Ik veerde op uit de bank en keek vol ongeloof uit het raam. Mijn hele straat zong uit volle borst en toen nog vol goede moed. Maar het zingen zou ons snel vergaan. De logeerkat 'Bikkel' keek bezorgd en van zeer nabij toe hoe de Nederlanders een Russisch pak voor hun broek kregen. Hij zag helemaal geen Bikkels. Wij alleen maar een voetbalkater.
donderdag 5 juni 2008
Goed Gesprek
“Wat ik je nog zeggen wilde is d…”
“Mam, moet je kijken!”
“Oh ja, schat, wat mooi!” “Wat zei je ook alweer?”
“Eh, nou dat ik er gister achter kwam…”
“Mammie, ‘k heb zo’n dorst…”
“Dan moet je even wat drinken, lieverd. Hier heb je water”
“’K wil wel een rietje, mam”
“Dat hebben ze hier niet….”
“Nou… dat is stom..thuis heb ik wel altijd een rietje!”
“Pff…Nou, laat haar maar even, hoor “
“Ja,…. graag. Ik was je iets aan het vertellen”
“Ja, ik luister toch!”
“Nou, ik krijg niet echt de indruk”
“Nou, kom op, doe niet zo flauw, wat wilde je zeggen”
“Eh… nou, dat ik me opeens bedacht dat het toch wel heel raar is….”
“Geloof dat ik moet poepen, mam…..”
“Dat meen je niet! Echt? Weet je het zeker? Die wc’s zijn hier altijd zo vies. Nou, ik ga wel even met je mee”……………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
“Zo, ging het?”
“Ja, ik heb haar even opgetild boven de bril. Nou, hèhè, waar waren we gebleven?”
“Ja, ik ben het zelf ook weer kwijt. Even denken…. Oh ja, ik weet het weer. Nou, dat ik me laatst opeens op de fiets bedacht dat het zo lang geleden lijkt…”
“Pas op, je glas, hij gaat bijna om!”
“… Dat het zo lang geleden…..”
“Mammie, …..‘k wil eigenlijk naar huis, ik weet hier niks te doen”
“Even wachten, lieverd, we gaan zo… Ja?”
“Nou, dat het zo lang geleden lijkt dat wij een goed gesprek hadden…”
“Mam, moet je kijken!”
“Oh ja, schat, wat mooi!” “Wat zei je ook alweer?”
“Eh, nou dat ik er gister achter kwam…”
“Mammie, ‘k heb zo’n dorst…”
“Dan moet je even wat drinken, lieverd. Hier heb je water”
“’K wil wel een rietje, mam”
“Dat hebben ze hier niet….”
“Nou… dat is stom..thuis heb ik wel altijd een rietje!”
“Pff…Nou, laat haar maar even, hoor “
“Ja,…. graag. Ik was je iets aan het vertellen”
“Ja, ik luister toch!”
“Nou, ik krijg niet echt de indruk”
“Nou, kom op, doe niet zo flauw, wat wilde je zeggen”
“Eh… nou, dat ik me opeens bedacht dat het toch wel heel raar is….”
“Geloof dat ik moet poepen, mam…..”
“Dat meen je niet! Echt? Weet je het zeker? Die wc’s zijn hier altijd zo vies. Nou, ik ga wel even met je mee”……………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
“Zo, ging het?”
“Ja, ik heb haar even opgetild boven de bril. Nou, hèhè, waar waren we gebleven?”
“Ja, ik ben het zelf ook weer kwijt. Even denken…. Oh ja, ik weet het weer. Nou, dat ik me laatst opeens op de fiets bedacht dat het zo lang geleden lijkt…”
“Pas op, je glas, hij gaat bijna om!”
“… Dat het zo lang geleden…..”
“Mammie, …..‘k wil eigenlijk naar huis, ik weet hier niks te doen”
“Even wachten, lieverd, we gaan zo… Ja?”
“Nou, dat het zo lang geleden lijkt dat wij een goed gesprek hadden…”
Onderwereld
Ben lang niet overtuigd van het nut van de NoordIZuidlijn. Al dat geld, jááááren in de zooi en waarvoor? Prestige-projektje van een overijverige wethouder? Ving ooit op dat het tochtje van de Pijp naar CS vier minuten korter zou duren dan met de tram. Hmmoi….niet overtuigend.
En zo sta ik zaterdag in de rij voor de bouwplaats op de Ferdinand Bolstraat, waar het publiek, in het kader van de ‘Dag van de Bouw’, eens een kijkje mag komen nemen. Ik keuvel wat met een oud klasgenoot van de lagere school, die toevallig voor me staat. Wij gluren gezamenlijk naar de ‘lederhose’ van de Duitse werknemer; dit stuk van de lijn is in handen van een Duitse aannemer. Helaas zijn de witte veiligheidshelmen op als we aan de beurt zijn. Echt jammer.
Via stalen trappen dalen we af om uiteindelijk op 20 meter diepte in een enorme onderaardse gang terecht te komen. Wauw, echt indrukwekkend, een geheel onbekende onderwereld zo vlak bij mijn huis! Een vertrouwwekkende jongeman, wel met helm, neemt het woord. Bouwvakkers plaatsen hier met de hand ontelbaar veel stalen draden voordat het beton wordt gestort. De immense ruimte die we zien is straks het bovenste perron. Ze gaan nog dieper graven tot 30 meter om hieronder, in verband met de smalle Pijp, een tweede perron te bouwen, zodat de metro’s hier onder elkaar door kunnen rijden. Vanwege de waterdruk gebruiken ze voor dat laatste diepe stuk technieken uit de duikwereld en kunnen mensen er maar maximaal vijf uur werken. De hele wereld komt op bezoek, speciaal bij dit station, om te kijken hoe Nederland dit klusje gaat klaren. Het is namelijk nooit eerder vertoond. Een tunnelboormachine zal ingezet worden om de stations met elkaar te verbinden. Op de plek waar de boor door het cement zal komen zien wij reeds met krijt een grote cirkel getekend. Wat een feest moet het zijn om daarbij te zijn! En dat het project steeds meer geld kost? Ach, zo spreekt onze kloeke woordvoerder, je betaalt voor een biertje nu toch ook 2 euro in plaats van 2 gulden in 1995, toen de begroting werd gemaakt? Het publiek knikt onzeker.
Ze hebben me helemaal waar ze me hebben willen. Ik ben enthousiast over de NoordIZuidlijn! Ik vind het reuzenknap allemaal. Als je bedenkt hoe moeilijk het is om in een gemiddeld bedrijf een brief juist op de brievenbus te krijgen, dan zijn dit wel topprestaties. Ik hervind mijn cynische zelf heus nog wel, maar voor even voelt het als ‘mijn’ NoordIZuidlijn.
Via stalen trappen dalen we af om uiteindelijk op 20 meter diepte in een enorme onderaardse gang terecht te komen. Wauw, echt indrukwekkend, een geheel onbekende onderwereld zo vlak bij mijn huis! Een vertrouwwekkende jongeman, wel met helm, neemt het woord. Bouwvakkers plaatsen hier met de hand ontelbaar veel stalen draden voordat het beton wordt gestort. De immense ruimte die we zien is straks het bovenste perron. Ze gaan nog dieper graven tot 30 meter om hieronder, in verband met de smalle Pijp, een tweede perron te bouwen, zodat de metro’s hier onder elkaar door kunnen rijden. Vanwege de waterdruk gebruiken ze voor dat laatste diepe stuk technieken uit de duikwereld en kunnen mensen er maar maximaal vijf uur werken. De hele wereld komt op bezoek, speciaal bij dit station, om te kijken hoe Nederland dit klusje gaat klaren. Het is namelijk nooit eerder vertoond. Een tunnelboormachine zal ingezet worden om de stations met elkaar te verbinden. Op de plek waar de boor door het cement zal komen zien wij reeds met krijt een grote cirkel getekend. Wat een feest moet het zijn om daarbij te zijn! En dat het project steeds meer geld kost? Ach, zo spreekt onze kloeke woordvoerder, je betaalt voor een biertje nu toch ook 2 euro in plaats van 2 gulden in 1995, toen de begroting werd gemaakt? Het publiek knikt onzeker.
Ze hebben me helemaal waar ze me hebben willen. Ik ben enthousiast over de NoordIZuidlijn! Ik vind het reuzenknap allemaal. Als je bedenkt hoe moeilijk het is om in een gemiddeld bedrijf een brief juist op de brievenbus te krijgen, dan zijn dit wel topprestaties. Ik hervind mijn cynische zelf heus nog wel, maar voor even voelt het als ‘mijn’ NoordIZuidlijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)