Ook zo’n hekel aan voorstelrondjes? Ik wel, en ik ben zeker niet de enige. Mensen krijgen ineens vreemde vlekken in hun nek en raar afgeknepen stemmetjes als ze voor de groep moeten vertellen wie ze zijn en wat ze komen doen. Was de sfeer eerst nog gemoedelijk en spontaan, tijdens het voorstelrondje is die te snijden. Grapjes worden beantwoord met een beleefd glimlachje; iedereen is te druk met bedenken hoe zich eens minstens zo origineel voor te stellen.
Er is hoop! Voor het eerst van mijn leven had ik een leuk voorstelrondje. Hier volgt het recept. Tijdens de opening van het zomerprogramma van mijn werk (www.humanityinaction.org) in Kopenhagen, besluiten we een spontaan idee eens in de praktijk te brengen. Alle 22 studenten uit Nederland, Amerika en Bosnië, die de zomer in Amsterdam zullen doorbrengen, moeten één slechte gewoonte en één passie van zichzelf prijsgeven. De eerste student biedt aan te beginnen. Verdacht. En gelijk met de slechte gewoonte. Ze slaapt altijd met haar hond in haar bed. Dat hoort eigenlijk niet. Maar ja, de hond ruikt, als ze eerlijk is, net iets lekkerder dan haar vriend. En ’s morgens drinkt de hond thee met melk, zonder melk lust hij het niet. Op de plek in haar portemonnee waar haar vriend hoort te zitten, prijkt het portret van haar hond. En dit is nog maar student nummer 1. Er volgt nog een student die ieder dictaat met het kleinste vlekje erin afscheurt en helemaal opnieuw begint, soms tot vijf keer toe. Een ander moet van zichzelf altijd alles vier keer aanraken (op dat moment komt de directeur even kijken ‘hoe het gaat’; ze trekt een wenkbrauw op en vertrekt weer snel) en heeft een passie voor het dansen over groene heuvels bij een ondergaande zon. Dan hebben we een student die 72 uur achter elkaar naar soaps op DVD kan kijken en een ander die voortdurend hoopt ergens een celebrity te spotten. De klassieke sfeer van de voorstelronde heeft zich getransformeerd in die van een zelfhulpgroep. En toch, na deze ronde heb ik voor het eerst het gevoel echt iets te weten over iedereen. Dingen die te bizar zijn om te verzinnen en daarom juist weer heel erg ‘echt’ zijn. Enige probleem is dat we overduidelijk met een flink aantal weirdo’s opgescheept zullen zitten de komende weken. Maar gelachen hebben we wel.
2 opmerkingen:
Chris, en nu die slechte gewoonte van jou! Kon je ze een beetje overbluffen?En waar zijn de passies gebleven (hopelijk net zo weird)... Meer meer meer graag.
Ha! Hier was ik al bang voor! Ik was als laatste aan de beurt en had geen overtreffende trap. Ik stamelde iets over om 5 uur 's ochtends opstaan op koniginnedag om heel veel 2e hands te CD's kopen, zoveel dat ik geen tijd heb om ze te beluisteren. En dat ik, als ik voor mezelf kook, veel te veel maak en het desondanks TOCH allemaal opeet. En ik biechte mijn passie op voor de lagere damesstem, die net zo goed van een heer zou kunnen zijn. Deze bekentenis heb ik vergezeld laten gaan van de anecdote over mijn moeder die, na het beluisteren van mijn eerste demo, de legendarische woorden sprak: Wie is die kerel?
Dus..hierbij iedereen uitgenodigd om ook eens een boekje open te doen. Geef dat nou, joh, mijn blog wordt toch niet gelezen :-)
Een reactie posten