Mijn ding

Sommige schrijvende vrouwen zijn echt grappig en daarom helemaal ‘mijn ding’. Eerst was ik volledig in de ban van Sylvia (Witteman, Volksrant Magazine), toen ondekte ik opeens Aaf (Brandt Corstius, Nrc Next) en nu is het weer Paulien! (Cornelisse, Nrc Next).

Paulien Cornelisse heeft een boek, of meer een bundel columns geschreven:‘Taal is zeg maar echt mijn ding’. Het lag op een grote stapel op een kraam op de Uitmarkt met een groot vel ernaast; ‘meer dan 100.000 exemplaren verkocht, u kent dit van Paul de Leeuw!’.
Ik kende het helemaal niet van Paul de Leeuw. Daarbij was het werkelijk het Enige, maar dan ook het Enige boek op de Uitmarkt dat niet in de aanbieding was en toch… heb ik het na lang aarzelen gekocht. Geen geaarzel vanwege de prijs, maar vanwege de foto op de achterkant waarmee ik Paulien herkende als het meisje dat jaaaren terug in hetzelfde kleinkunstgroepje (CREA) zat als mijn ex. En Paulien vond mijn ex destijds wel een lekker ding en moest dat geloof ik ook zonodig kenbaar maken aan mijn ex, die toen nog gewoon ‘mijn ding’ was, dus heb ik Paulien sindsdien altijd ‘stom’ gevonden.

Nou, dat is voorbij. Mijn ex is niet meer ‘mijn ding’ en Paulien vind ik tegenwoordig helemaal niet meer stom. Sterker nog, ik vind haar uiterst gevatte stukjes schrijven over ‘taal’, een onderwerp dat zich uitstekend blijkt te lenen voor kritische observaties. Maar ook melige uiteenzettingen over hoe woordgebruik is veranderd in de loop der jaren of hoe zinnig en vooral onzinnig bepaalde woorden heden ten dage worden gebruikt. Ik ga binnenkort naar het theater om te zien wat Paulien op het podium allemaal uitvreet.

Ik heb wel iets vreemds geconstateerd in mijn liefde voor deze schrijvende vrouwen. De appreciatie blijkt erg afhankelijk van het moment. Bij Sylvia was ik eerst betoverd en ben nu zo vertrouwd met de stijl en de kwaliteit dat het soms bijna gaat vervelen. Mijn moeder had mij een heuse roman van Aaf toegespeeld. Over Meneertje Knipperlicht, die in het echt die engerd van Grunberg blijkt te zijn. Ik moest bij het lezen op de bank zo verschrikkelijk irritant giegelen, dat S. in de keuken nauwelijks meer kon studeren. Midden in de roman werd er gebeld en daarna ging ik (zonder hond) een rondje buiten lopen en vervolgde daarna mijn lezen. Ik moest helemaal niet meer lachen. Ineens vond ik het ‘gewoon’ leuk. Zo ook met Paulien. Ik had haar (boek) meegenomen naar een terras in Berlijn waar ik helemaal alleen zat te eten. Ik moest zo vreselijk lachen dat mijn pasta bijna van mijn vork viel en ik echt het gezelligste tafeltje was van het hele terras. Een dag later waren de laatste bladzijdes ineens weer ‘aardig’, zonder dijengeklets en tranende wangen.

Waarschijnlijk lijd ik gewoon aan ernstige en acute stemmingswisselingen. Zo niet, dan is mijn zeer persoonlijk advies; geniet van deze vrouwen, maar doe het, zeg maar, wel op het juiste moment.