Dit weekend werden we achtervolgd door Klazen.
Op zaterdag keken we geen intocht op TV, maar deden we een dagje Friesland. En daar, midden in het wonderschone dorpje Tzum, ontwaarde we ineens een kleine samenscholing van mensen met in het midden….verrek, het achterend van Americo, die vroeger nog gewoon Schimmel heette. Het kind achterin had ook een glimp van een mijter opgevangen, dus die maande de moeder tot stoppen. De moeder echter zag geen brood in deze mini-intocht en reed plankgas door naar de volgende plaats: Franeker. In het wonderschone Franeker ontwaarde we ineens een kleine samenscholing van mensen met in het midden….verrek, het achterend van Americo, die vroeger nog gewoon Schimmel heette. Het kind achterin had ook een glimp van een mijter opgevangen, dus die maande de moeder tot stoppen. De moeder echter zag geen brood in deze mini-intocht en reed plankgas door naar… de buitenwijken van Franeker.
Wat zijn die Friezen toch eigenwijs! De Sint heeft nog geen staf op Schiedamse bodem gezet, door iedereen te volgen op TV, of hij loopt tezelfdertijd rond te stappen in Tzum en in Franeker en wie weet in hoeveel plaatsen nog meer! Leg dat je kind maar eens uit!
Toch is de ‘omnipresence’ van de Sint van alle tijden. Ik weet nog goed hoe ik vroeger uit de plaatselijke bibliotheek kwam, de konen nog rood van de ontmoeting met De Sint. Tijdens het boodschappen doen met mijn moeder kwam ik vervolgens in het winkelcentrum alweer de volgende Klaas tegen, ijverig bij elkaar gesponsord door de winkeliersvereniging. Ik hoor nog haar binnensmondse verwensingen aan het adres van diezelfde vereniging en haar wanhopige poging om deze verschijning te verklaren met ‘hulp-Sinterklaas’.
Op zondag besloten WIJ dat het tijd was voor een ontmoeting met De Sint in onze eigen dorp; Amsterdam. Op het moment suprême, staande op de brug over de Amstel begon het keihard te regenen. Er moest heel wat gezongen worden om de sfeer erin te houden. Maar toch, wanneer ik de Pietenploeg op skates aan zie komen sjezen en De Sint vanaf zijn boot zie wuiven, met al die dansende pieten om hen heen,…. dan krijg ik het weer. De neiging tot huilerigheid. Ik kan er niets aan doen, maar het DOET me gewoon wat. Als je het perse zou willen verklaren denk ik dat het iets te maken heeft met de moeite die zoveel mensen doen om dit tamelijk absurde sprookje in leven te houden. Al die geschminkte koppen, glimmende pakken die door iemand zijn genaaid, politie te boot die voor de gelegenheid P(l)ietsie heten, de pepernotenband en niet te vergeten die immer zwaaiende hand van de Goedheilig Man zelf. Misschien is de onschuld van het tafereel in deze verharde wereld.
Dit jaar had ik dus mazzel met het weer en viel mijn huilerigheid minder op, maar moet ik volgend jaar weer een stukje pepernoot in mijn oog simuleren? Ik heb er geen zin meer in, ik draai er niet meer om heen. Hoog tijd voor mijn Klaas-coming-out: in de goede man zelf geloof ik al een tijdje niet meer, maar in het feest des te meer!
2 opmerkingen:
Chris, hoe herkenbaar! Ik dacht dat ik de enige was... en dan heb ik het meestal bij de TV-intocht. Zodra die stoomboot in zicht komt, o, dan wordt het moeilijk. Dit jaar heb ik die tranen aan de hormonen toegeschreven, maar om eerlijk te zijn, ze zijn er elk jaar. Toen ik dat wat lacherig meedeelde op mijn werk, bleek dat niet zo uitzonderlijk te zijn. Collega X mist zelfs elk jaar het hoogtepunt van de intocht in haar woonplaats, gewoonweg omdat het haar dan teveel is geworden. Wat is dat toch? Het roept bij mij de spanning en verwachting op van vervlogen tijden, van de tijd dat ik nog echt ergens in geloofde. En elk jaar mag ik weer even, heerlijk. En blijkbaar ben ik niet de enige!!! Weg met het taboe op sinterklaastranen, leve Sinterklaas!
Daf, wat goed dat te horen. Je voelt je toch een beetje alleen met je gebrek, maar nu jij en jouw collega X naast me staan in deze, voel ik me gesterkt. Ben benieuwd welke snotteraars zich hier nog gaan melden..
Een reactie posten