Heb vandaag een held gezien. In de onwaarschijnlijke persoon van de zoon van Pablo Escobar, de grote drugsbaron die zijn tegenstanders in Colombia stuk voor stuk uitmoordde.
Vandaag, op de Vrij Nederland-dag van het IDFA, bekeek ik van tien uur ’s morgens tot tien uur ’s avonds documentaires. Topsport, dat kan ik je verzekeren. De tweede film ‘The Sins of my Father’ ging over de zoon van Escobar, die, op zijn 16e, na de moord op zijn vader, onder een nieuwe naam met zijn zus en moeder een nieuw leven begint in Argentinië. Je ziet in de film wat een belachelijke jeugd deze jongen heeft gehad, met jetski’s, ontelbaar veel speelgoed en een vader die als hobby de meest dure exotische beesten aanschaft voor een privédierentuin. Tachtig procent van de handel in cocaïne in Colombia loopt via Escobar, dus er zijn nogal wat biljetten om uit te geven. Escobar, de vader, ontpopt zich in de film steeds meer als een niets ontziende schurk, die de ene na de andere zachtaardige politicus overhoop laat schieten door zijn mensen.
En dan de zoon. In de film zie je hem worstelen met het verleden van zijn vader. Hij heeft er niets mee te maken, maar tegelijkertijd alles. Hij houdt van zijn vader als de persoon die hij privé was, maar zijn daden keurt hij af. In zijn pafferigheid lijkt hij op zijn vader, maar in zijn vastbeslotenheid om ‘goed’ te zijn allerminst. Hij vertelt hoe de drugskartels ook achter hem aanzitten na de dood van zijn vader, benieuwd of hij in zijn voetsporen zou treden en de spiraal van geweld in stand zal houden. Hij besluit echter tot een nieuw leven en wordt architect. In de film schrijft hij een brief aan de zonen van de politici die door zijn vader zijn vermoord. Het komt zelfs tot een ontmoeting. De zonen van de hoofdrolspelers van het politieke toneel van Colombia van toen bij elkaar in één hotelkamer. De zoon van een moordenaar en de zonen van zijn slachtoffers. Een nazaat van een schurk en de nazaten van helden. Met zijn zorgvuldig gekozen woorden en zijn moed om excuses te maken blijkt de nazaat van de schurk echter ook een echte held te zijn. Over een paar dagen zal deze film op de Colombiaanse televisie te zien zijn. Dat zal veel emoties doen oplaaien!
Na de film komt niet alleen de regisseur, maar als verrassing ook de zoon van Escobar, de zaal inlopen. Een daverend applaus valt hem ten deel. Ik hou het niet droog. Wat een impact als je een personage uit een film ook ineens echt voor het doek ziet staan! Dat kan de kracht zijn van een goeie documentaire en van het IDFA om de hoofdrolspelers er ook echt bij te halen.
Na afloop staat de zoon van Escobar er ineens helemaal verloren bij in de lobby van Pathé. De regisseur krijgt alle aandacht en de zoon kijkt onwennig om zich heen. Ik ben nooit zo aanschieterig, maar durf hem toch even aan te raken en zeg ‘thanks’. Dank voor de moed om te praten en mij vandaag te laten voelen dat er nog helden zijn.
2 opmerkingen:
Ik durf het bijna niet te zeggen, want het klinkt wel heel erg voyeuristisch, maar ik heb in 2001 bij het graf van Escobar gestaan. Het viel me op dat het een heel bescheiden graf was. Niet een praalgraf dat ik me van 's werelds grootste drugsbaron had voorgesteld. Natuurlijk was het een enorme schurk, maar hij schijnt destijds ook veel goeds te hebben gedaan voor de lokale bevolking. Niet dat dat zijn wandaden goedmaakt, maar toch.
He Rem! Valt best mee hoor, hoe voyeuristisch dat klinkt, gewoon bereisd. Ik las al over dat graf, het zit ook in de docu, en dat het het meest bezochte graf is in Colombia; juist vanwege het feit dat Escobar sloppenwijken massaal liet opknappen.
ps. Leuk dat je me leest!
Een reactie posten