Bogota en de bril

Het vliegtuig vanuit Amsterdam maakt een tussenlanding in Bogota. Naast mij zit D. uit Utrecht. Hij is 23, heeft een bos rode krullen en zijn moeder is Sjamaan. D. gaat drie maanden reizen in Colombia en Brazilië, ik zeven weken in Colombia en Ecuador. We schelen 30 jaar, maar ik zie ook overeenkomsten; we hebben allebei geen uitgewerkt reisplan, spreken nauwelijks Spaans en onze moeders hadden liever gehad dat we thuis bleven.

Naast ons zit een Colombiaan van rond de 25. Hij studeert in Berlijn en gaat voor het eerst in twee jaar zijn ouders in Cali bezoeken. Hij heeft zijn kleine zusje al twee jaar niet gezien. Zijn kleding en onberispelijke Engels ‘ademen’ Europa. Hij heeft zich getransformeerd. Hij drinkt dure koffie in Prenzlauerberg. Hoe zal de reünie zijn met zijn ouders? Hoe overbrugt hij deze oceaan?

D. gaat er hier in Bogota uit, ik vlieg door naar Cartagena. We zwaaien uitgebreid. Dan wordt er omgeroepen dat iedereen toch echt uit het vliegtuig moet, ook al vlieg je dadelijk door naar Cartagena. Dat was nog niet echt duidelijk gecommuniceerd. Ik hark al mijn spullen onder mijn stoel bij elkaar -schoenen, Volkskrant Magazines, kussentjes, koptelefoons- en prop het snel in mijn tas. Ik kom weliswaar terug op dezelfde stoel, maar alles moet naar buiten. Ik wil mijn bril opzetten, maar ik zie hem nergens. Kijk in de stoelvakken, op de grond, in mijn stoel. Nergens. Ik krijg het warm. Ik had hem toch met een pootje om het stoelvak gehangen?

Het vliegtuig is inmiddels leeg. De overgebleven KLM stewardessen in het frisse blauw dralen zo’n beetje om me heen. Ik stal al mijn spullen uit op dat plekje voor de WC’s, waar iets meer ruimte is. Systematisch onderzoek ik elke tas. Rustig blijven nu. Niks. Geen bril. Ik stuif weer terug naar mijn stoel. Steeds wilder worden mijn bewegingen. Plastic zakken met dekens en kussen vliegen door de lucht. Ik lig op de grond onder de stoelen voor zover dat gaat. WAAR IS DIE BRIL? ‘Hoe ziet de bril er precies uit?’ vraagt de stewardess. Ook zij -de schat- gaat door de knieën. Ze kijkt een beetje moedeloos naar de grond.

Er komt een leger van Colombiaanse schoonmaaksters het vliegtuig binnen. Grote vuilniszakken boven hun hoofd houdend. Ze werken systematisch van achter naar voor, als een leger sprinkhanen die een veld leeg plunderen. Ze lachen vriendelijk naar me. Ik weet het Spaanse woord voor bril niet, maar maak een gebaar van een bril en ze knikken vriendelijk dat ze er naar uit zullen kijken.

Ze zijn te servicegericht om het te zeggen, maar ik zie het in de ogen van de stewardessen; ik moet er nu toch echt uit. Met een verhoogde hartslag verlaat ik het vliegtuig. Nog niet eens op de eindbestemming en ik ben al een essentieel onderdeel van mijn bagage kwijt! Hoe krijg ik het voor mekaar!

Iedereen is verdwenen. Ik sta in een totaal lege vleugel van het vliegveld van Bogota. Op de WC’s is een schoonmaakploeg bezig die me vreemd aankijken omdat ze dachten dat iedereen al weg was. Waar moet ik naartoe? Moet ik opnieuw inchecken? Ik heb werkelijk geen idee.

Op goed geluk neem ik een roltrap. Ik kom in een hal. Mensen gaan door een bagage-check. Gevoelsmatig wil ik bij het vliegtuig blijven, als de dood dat ik mijn aansluiting mis. Iemand in een hesje zegt dat ik niet meer terug mag de roltrap op. Bagage-check dan maar. Tas wordt eruit gepikt; er zit water in. Ik mag door.

Er hangen borden met vertrektijden, maar ik kan ze niet lezen. Ik ben mijn bril kwijt. Heel vaag zie ik dat Cartagena er niet op staat. Ik vraag een beambte naar het vliegtuig naar Cartagena. Ze spreekt geen Engels en wuift vaag met haar hand. Een man die eruit ziet als een piloot stapt op mij af; hoe hij me kan helpen. Hij heeft wel een bril en kijkt mee op de borden. Hij vermoed dat de eindbestemming Amsterdam er wel op zal staan. Hij heeft gelijk. Nu weet ik welke gate ik moet hebben. Ik zie al bekende gezichten. Opgelucht sluit ik me aan in de rij.

Ik pak mijn paspoort uit mijn schoudertasje en zie opnieuw de brillenkoker. Er gaat mij ineens iets dagen. Van binnen begint iets te kriebelen. Ik klap hem open…..en ja hoor, daar ligt ie gewoon. Mijn bril. Ik zet hem op mijn neus.

Het duurt een tijdje voordat mijn hartslag weer is genormaliseerd. Ik stap het vliegtuig weer in. Tegen de stewardessen zeg ik dat ik hem heb gevonden, maar dat ik niet durf te zeggen waar.