Cartagena en de markt

Cartagena is prachtig. Het is de meest bezochte stad van Colombia en dat is met een reden. De gebouwen uit de koloniale tijd staan er goed onderhouden bij. De verf op de muren van het hele historische binnenstad is vrolijk; alles is kleurrijk, je kunt er heerlijk eten en in de twee dagen dat ik hier verblijf zie ik maar liefst twee bruiloften.

De eerste nacht krijg ik al veel mee van de levendigheid van Cartagena omdat ze bedacht hebben om op het binnenpleintje naast mijn hotelkamer een groot podium te bouwen waar de hele nacht door keiharde live muziek door de speakers schalt. Ik ben zo moe dat ik er grotendeels doorheen slaap.

De volgende ochtend ben ik dan ook fris en fruitig als om 6 uur in de ochtend de zon opkomt. Ik zit nog in mijn Nederlandse ritme. Ik begin met vogels spotten op het dak en ik doe meteen een rondje oude binnenstad waar alle gebouwen -zo zonder mensen op straat - in hun volle glorie te bewonderen zijn. De scholen beginnen hier om 06:30 uur, maar verder komt de stad slechts traag op gang.

Hoewel het logisch is dat een mooie stad bezoekers trekt, heb ik toch moeite met de ‘uitwassen’ die dit met zich meebrengt. Koetsjes die door de stad rijden vind ik toch al een grensgeval. Straatartiesten verdringen zich om plekjes bij de terrassen. Als een Colombiaanse sexy gaat buikdansen voor een groot terras -hoe niet-Colombiaans wil je het hebben- is bij mij de limiet van wat draaglijk is wel bereikt. Als je mocht kiezen, denk ik dan, ging je hier niet staan dansen voor rijke mensen. De straatverkopers- en artiesten -en natuurlijk de bekende fruitverkoopsters met de schalen fruit op het hoofd- worden omhelsd als symbool van Cartagena. Met de laatste neem ik ook een foto en wanneer hiphoppers ter plekke een knappe rap verzinnen voor een oudere Amerikaan, vind ik het wel weer grappig. Maar het is duidelijk dat het voor veel mensen nodig is een graantje mee te pikken van volle portemonnees in deze stad.

Dat gezegd hebbend, vind ik de eerste dag alles mooi en kleurrijk en vrolijk en neem ik eindeloos veel foto’s. De tweede dag kom ik er maar moeilijk in. Ik besluit het ‘toeristen reservaat’ -wat het oude centrum is- te verlaten. Mijn ‘Rough Guide’ heeft nog een tip voor mensen die het ‘echte’ Colombia willen zien; de Bazurto markt. Een van de grootste markten ter wereld, waar je werkelijk alles wat je kunt bedenken schijnt te kunnen kopen.

Ik vlag een gele taxi en de chauffeur rijdt me 3 km verder het echte Colombia binnen. Het lijkt precies op delen van Afrika die ik ken. Heel veel stof, vage winkels aan de kant van de weg en mensen in minder sjieke kleren die lang de weg lopen. De chauffeur wil natuurlijk weten of ik alleen ben en bij de vraag of ik kinderen heb, zeg ik maar ‘eentje’, om niet helemaal losgeslagen over te komen. Hij zegt drie keer dat ik goed op mijn spullen moet letten op de markt.

We zijn allang de hoofdingang gepasseerd als we nog steeds stapvoets langs de kraampjes rijden. Na een tijdje realiseer ik me dat hij niet bezig is een goed stop plekje te zoeken, maar dat hij gewoon niet van plan is me hier uit te laten. Ik denk uit vaderlijke bezorgdheid, maar zeker weten doe ik het niet. Hij is eigenhandig een soort safari, waarbij ik de markt van achter een autoraampje dien te bezichtigen, begonnen. Ja dag!! Ik zeg in mijn zeer slechte Spaans dat ie hier wel kan stoppen, ik betaal en stap resoluut uit.

De markt is zoals ik er al heel wat heb gezien in Afrika en Azië. Godvergeten smerig. Het ruikt naar een bekende mix van afval, vis, kruiden en hitte. Het is meer een soort vuilnisbelt, van waaruit er weer kraampjes ontstaan. Ik arriveer duidelijk bij het scheiden van de markt. Hier een daar nog kramen met vis, nog wat groenten en dan verplaats ik me naar de eindeloze hallen met nog meer kramen; die met keukengerei van plastic en goedkoop metaal vind ik het leukst. Hoe dieper ik doordring in het labyrint van stalletjes hoe stiller het wordt. In de vleeshal is alles opgeruimd en ligt er een oude man, bloot op zijn korte broek na, te slapen op de plek waar vanochtend nog kadavers lagen. Ik probeer naar iedereen vriendelijk te lachen ‘goed volk’, maar het is duidelijk dat ik de weg niet ken. In een hoek van de hallen koken dames in grote zwarte potten op hoog vuur pruttelende sauzen waar ik viskoppen uit zie steken. Ze willen dat ik kom eten, maar dat sla ik toch even over. De sfeer is van onverschillig en neutraal op sommige plekken nu eerder wat grimmig aan het worden. Dat is mijn cue om de rand van de markt op te zoeken. Bij een fruitkraam heb ik een leuk gesprek zonder noemenswaardig Spaans met een aardige verkoper, bij wie ik van elk stuk fruit er eentje koop. Ga ik straks ontdekken in het hotel hoe ze smaken.

Terwijl de pelikanen zich tegoed doen aan het marktafval om me heen probeer ik in de brandende zon een taxi te krijgen. Niemand stopt. Ik krijg de tip om door te lopen naar winkelcentrum. Vanuit het vuil loop ik een van de blinkenste winkelcentra in die je je kunt voorstellen. De airco staat er vol aan en er staan nieuwe auto’s met linten eromheen als kadootjes te blinken op de wandelpaden. In de waanzinnig luxe supermarkt zie ik 50 soorten olijfolie. Ik ondervind aan den lijve hoe arm en rijk letterlijk naast elkaar kunnen bestaan.

Ik voel me weer een beetje underdressed hier, maar mijn rode hoofd koelt lekker af en ik heb weer bereik. Ik maak maar gauw gebruik van de mogelijkheid om ‘vertrouwd’ een Uber op te roepen. De stevige chauffeur kijk ik recht in zijn algoritme als hij op zijn telefoontje naast zijn stuur afwisselend kookprogramma’s en afslanktips kijkt. Hij heeft heerlijke Salsa muziek opstaan als hij me veilig terug rijdt naar mijn toeristenreservaat.