Rosario eilanden en zeevonk

Dichtbij Cartagena liggen de Rosario eilanden. Omdat ik hou van eilanden in het algemeen, snorkelen in het bijzonder en wel behoefte heb aan een rustige plek om de reis een beetje uit te denken, besluit ik ervoor te gaan. Ik heb de 45 minuten in een speedboot er wel voor over -nooit mijn favoriete onderdeel wegens heel snel zeeziek- maar hee ‘you only live once’! ;-)

Het eiland is alles wat je hoopt; azuurblauwe zee, palmen, salsa muziek, ligbedjes, slaaphutjes op palen, veranda’s en Pina Colada’s. Maar het eiland is nog veel meer: tijdens de lunch wordt ons strandje overspoeld door dagtoeristen; mensen met geen flauw benul van waar ze zijn, die selfies nemen op het strand, hun eigen muziek aanzetten, hun blote lichamen in alle vormen en variaties aan de medemens bloot geven en die godzijdank -altijd later dan je hoopt- na de lunch naar hun bootjes worden teruggefloten.

Het eiland is ook echt ‘run down’ op veel plekken. Ik maak veel wandelingetjes, maar overal liggen bergen met steentjes voor onduidelijke verbouwingen, zitten er grote gaten in de weg, zie je afval en huizen die half af zijn, barretjes die lang geleden zijn verlaten en veel bruisende lokale cultuur lijkt er niet te zijn. Wat zou het mooi zijn als hier, zeg door een overheid, een mooi plan gemaakt wordt voor echt duurzame ontwikkeling, waarbij toeristen een mooi eiland te zien krijgen en waarbij de lokale bevolking allemaal evenredig delen in de opbrengsten van het toerisme.

Niet veel levendigheid hier dus, maar wel veel loslopende honden, waarvan er eentje met een bloederig oog het uitgerekend op mij heeft voorzien. Als hij op mijn veranda komt slapen vind ik hem nog wel lief, maar als hij bij mijn bezoekje aan ‘El Pueblo’, het dorpje midden op het eiland, met zijn gore poten ineens vanuit het niets tegen mijn witte truitje aanspringt, vind ik het ineens niet meer zo’n leuk hondje.

’s Ochtends heb ik -naar wat blijkt - een privé-snorkeltour met José, een kleine gedrongen man die op dit eiland geboren is. Boven water is het lastig een goed gesprek met hem te voeren, maar al snorkelend onder water is het net alsof we nooit anders gedaan hebben. Ik zie dat het koraal inderdaad dood is, dat er ondanks dat toch mooie vissen zijn en dat José om vissen te lokken aan het koraal zit te plukken. Nu vind ik José ineens niet meer de leukste gids.

In het huisje naast die van mij verblijven twee Nederlandse dames. We raken aan de praat en ik vertel ze via mijn ‘geheime informatiebron’ in Medellin dat hier het verschijnsel zeevonk te zien is. Plankton in zee licht bij een bepaalde temperatuur bijna fluorescerend op. Ik zag het ooit op een zwoele zomeravond in Bergen en was helemaal betoverd. De dames zijn meteen dol enthousiast.

Met zijn drie staan we klokslag 18.00 uur klaar voor de ‘zeevonk’ tour. Het is tot mijn verbazing weer José die ons komt ophalen; alsof er geen andere gidsen bestaan op dit eiland! We lopen een beetje giechelend achter hem aan door de donker wordende jungle. We passeren andere eco lodges -een rekbaar begrip- en uiteindelijk komen we bij een rustige inham van de zee aan de andere kant van het eiland.

José pakt een kano die wel een likje verf kan gebruiken. Hoe harder een van de dames loopt te sputteren, hoe leuker ik het vind worden. Het werkt enorm op mijn lachspieren of zouden het de zenuwen zijn? Ik moet op een houten blokje zitten voorin de kano, de dames in het midden naast elkaar en Jose peddelt zich achterin een slag in de rondte. Steeds stiller worden we als hij ons over de maanverlichte zee naar een ponton aan het mangrove bos brengt.

We stappen uit op het ponton. Het is inmiddels goed donker. José geeft ons een duikbril en legt uit de we onder het ponton door moeten zwemmen. Really? Is dit een grap? Ik doe als eerste mijn kleren uit en ga in bikini het trapje af. Met de duikbril half op mijn hoofd moet ik bijna met mijn hoofd onder water om onder het ponton te komen. L. komt achter mij aan en J. wacht bovenop het ponton even de eerste recensies af.

L. en ik zwemmen twintig meter onder het ponton door om -werkelijk waar- geen enkel stukje plankton te zien oplichten. Ik beweeg nog vol ongeloof met mijn hand door het water -je ziet het alleen als je het water beweegt- en met veel moeite ontwaren L en ik één klein vonkje. Wat een deceptie. Wat een dooie mus. J. Is blij dat ze niet uit de kleren hoeft en José staat er wat bedremmeld bij. ‘No plankton?’ ‘Nee, no plankton’. De volgende kano’s komen er alweer aan en ik kan het niet laten om te zeggen dat de hoeveelheid zeevonk bij ons een tikje tegen viel. Goedgemutst springen de volgende toeristen in het water.

Ook een ‘uitwas’ van het toerisme is dat er excursies ontstaan rond zaken die niets om het lijf hebben. Als je iets wilt verkopen, maar je hebt eigenlijk niks, dan verkoop je dus een toertje gebakken lucht. Het is: u vraagt, wij draaien. José geeft ons nog wel sportief een ‘no plankton’-korting. Wij drinken er een biertje op en hebben toch een hele leuke avond.

Ps. De dames weten nu nog niet dat de terugweg van het eiland met de speedboot een regelrechte hel is; met een keihard bonkende boot op de golven en gillende en drijfnatte mensen aan boord. Sssst. Maar het is mijn eigen schuld; ik wilde avontuur.